ေပ်ာက္ရွခဲ့ေသာ အိပ္မက္.. (၁)

ေန႔လည္စာထမင္းစားျပီး ျပန္လာေတာ့ Reception က ေကာင္မေလးက သူ႔ကို အကို စာတစ္ေစာင္ေရာက္ေနတယ္ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ဘယ္သူက သူ႔ဆီစာလွမ္းပို႔ပါလိမ့္။ ဒီေခတ္ေတြမွာ ဒီလို စာတစ္တန္ေပတစ္တန္ပို႔သည္ဆိုတာ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ ရွိအ႔ံမထင္။ invoice ေတြဘာေတြ လွမး္ပို႔သည္ဆိုလွ်င္လည္း ဖုန္းအရင္ၾကိဳဆက္တတ္ၾကသည္ပဲ။ ဘယ္သူပါလိမ့္။

သို႔ေသာ္ စာအိတ္ေပၚမွ ဝိုင္းစက္ညီညာလွေသာ လက္ေရးေတြကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ ခ်က္ခ်င္း ျမန္ဆန္သြားခဲ့သည္။ ထိုလက္ေရးေတြကို သူမမွတ္မိဘဲ ေနပါ့မလား။ ဝမ္းသာရိပ္ကို မေပၚေအာင္ ထိန္းရင္း ထိုစာအိတ္ကို လွမ္းယူျပီး သူ႔ရံုးခန္းထဲကို ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလာခဲ့သည္။ စာထဲမွာ သူမ ဘာေတြေရးထားမွာလဲ သူ သိခ်င္လွပါသည္။ မေတြ႔ရေသာ ႏွစ္လတာ ကာလအတြင္း သူမ ဘာေတြမ်ား ေျပာခ်င္ေနခဲ့မွာလဲ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရ။

အခန္းတံခါးကို lock ခ်ျပီး ထိုင္ခံုေပၚေတာင္ ထိုင္ရန္စိတ္မကူးမိခဲ့။ စာအိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေဖာက္ျပီး သူမ ေရးပို႔ေပးခဲ့သည္ စာလႊာေလးကို ဆြဲအထုတ္မွာ စာႏွင့္အတူ ပါလာသည္က ေရႊသား လက္စြပ္ေလး တစ္ကြင္း......။ ထိုလက္စြပ္ေလးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ခဏမွာ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံေတြ ရုတ္ခ်ည္း ရပ္တန္႔သြားသည္။ လူသည္လည္း အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္လ်က္သား...... လက္စြပ္ေလးသည္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွိမ့္ခါ လွိမ့္ခါ....  ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလက္စြပ္ေလးက ဒီစာအိတ္ေလးထဲ ပါလာရတာလဲ။ ဒီလက္စြပ္ေလးသည္ ဒီစာအိတ္ေလးထဲကို ပါလာစရာ အေၾကာင္းမရွိဟု သူယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ သူမသည္ သူတို႔ ထားရွိခဲ့သည့္ ကတိေတြကို ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ျပီေပါ့။

မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ ဟာလာဟင္းလင္းျပင္လို. ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမက ဒီလို လုပ္ရက္ႏိုင္ရတာလဲ။ မ်က္ရည္တို႔သည္ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာအတြက္လဲ ဆိုသည့္ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အေျဖမ်ားကို သူစဥ္းစားမရ။ သူက သူမကို သိပ္ခ်စ္သလို သူမကလဲ သူ႔ကို ထပ္တူခ်စ္သည္ဟု သူယံုၾကည္ခဲ့သည္ေလ။ ထိုယံုၾကည္မႈမ်ားကို သူမ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့တာလား။

တကယ္ဆို ဒီလက္စြပ္ေလးက ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူမလက္သူၾကြယ္ေပၚမွာ ဝတ္ဆင္ေပးဖို႔ သူရည္စူးခဲ႔တာျဖစ္သည္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လက သူမႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည့္ ညေနခင္းကို သူ ျပန္သတိရမိသည္။ သူ႔အလုပ္က ဒီကို ႏွစ္ႏွစ္ေျပာင္းရမည္ဟု သူမက မသြားခင္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေတြ႔ၾကရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ထိုႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း ရန္ကုန္သို႔ျပန္ဖို႔ရန္မလြယ္ကူမွန္းသူသိသလို သူမကလည္း သိသည္ေလ။

သူမကို ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေပးရန္ရည္စူးထားသည့္ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုကို ထိုေန႔ညေနေလးမွာ ေပးဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ တကယ္လို႔မ်ား မေတာ္တဆ သူမကို ေပးရန္ အခြင့္မၾကံဳခဲ့လွ်င္ သူမေတာ္တဆ ေသဆံုးသြားခဲ့လွ်င္ သူမကို ေပးခြင့္ မရလိုက္မွာကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ထိုလက္ေဆာင္ေလးကို ေပးရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ လက္သူၾကြယ္မွာ ေနရာယူမည့္ ေရႊသား လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းကို သူမႏွင့္ ခ်စ္သူစျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းကတည္းက သူ ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီလက္ေဆာင္ေလး သူမကို ေပးရေတာ့မည္ေပါ့။ စိတ္ကူးႏွင့္ သူျပံဳးေပ်ာ္ေနမိသည္။


စိမ္းလန္းစိုျပည္ဥယ်ာဥ္ထဲက သူတို႔ထိုင္ေနက် စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို သူေရာက္ေတာ့ သူမမေရာက္ေသး။ သူမၾကိဳက္တတ္သည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို မွာအျပီး ခဏေနေတာ့ သူမ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က သူမ သိပ္လွေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာေျပာရမွန္းသူမသိခဲ့သလို သူမကလည္း ႏွဳတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။

စားစရာေတြ တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း အနည္းငယ္မွ်သာ စားျဖစ္ခဲ့ေသာ ထိုေနာက္ဆံုးညေနသည္ ေျပာစရာ စကားအမ်ားၾကီး ရွိေနလ်က္ႏွင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိသည့္အတြက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနခဲ့သည္။

ေမာင့္အတြက္ဟု သူမက စ၍ အိတ္ေလးတစ္လံုးကို သူ႔ကို လွမ္းေပးသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လို႔ရလားဟု သူေမးေတာ့ သူမက ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္သည္။ အိတ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ CK တံဆိပ္ ေရေမႊးဗူးကို သူေတြ႔သည္။ သူ႔စိတ္သည္ ထင့္ခနဲ.. ဘာေၾကာင့္ေရေမႊးေပးရတာလဲ.. ခ်စ္သူခ်င္းခ်င္း ေရေမႊးေပးရင္ ေဝးတတ္ၾကတယ္ဆိုေသာ စကားကို သူဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသြားသည္။ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစဟု သူဆုေတာင္းမိခဲ့သည္။ 

ေမာင္ ေရေမႊးမၾကိဳက္တာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္က ခုဆို ရာထူးၾကီးနဲ႔သြားရမွာေလ.. ကိုယ္ယူထားတဲ့ ရာထူးနဲ႔တန္ေအာင္ တခ်ိဳ႔အေဆာင္အေယာင္ေလးေတြေတာ့ သံုးေပးရမွာေပါ့.. အန႔ံေလးလဲ သင္းသင္းေလးဆိုေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ ဟု သူမေျပာေတာ့ သူေယာင္ယမ္းျပီး ေခါင္းညိတ္ခဲ့မိသည္။ အင္း ဟုတ္မွာပါေလ.  သူမသည္ သူ႔ကို ဂရုစိုက္ရွာသားပဲ။

ေမာင္လဲ ေမ့ကိုေပးစရာ ရွိတယ္ ဟု သူေျပာေတာ့ သူမက ျပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဘာေပးမွာလဲ ဟုေတာင္ မေမး။ သူမ၏ မ်က္ဝန္းေတြက ေတာက္ပေနခဲ့သည္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ကုတ္အကၤ်ီထဲမွ စာအိတ္ကို သူထုတ္ယူလိုက္သည္။

ဒီစာအိတ္ထဲမွာ ေနာက္စာအိတ္တစ္အိတ္ရွိေသးတယ္.. ပထမစာအိတ္ကို ေမဖြင့္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဒုတိယ စာအိတ္ကိုေတာ့ ေမ နဲ႔ေမာင္ ျပန္ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္က်မွာ အတူတူဖြင့္ၾကည့္ၾကမယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔ ေမာင္ ဒီကို ျပန္မလာႏိုင္ခဲ့ရင္ ေမ အဲ့ဒီစာအိတ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စာထဲမွာ ေမာင္ေရးထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးပါေနာ္ ဟု သူဆိုေတာ့ သူမမ်က္ဝန္းေတြသည္ မွိဳင္းရိပ္ဆင္လ်က္ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေျပာရတာလဲ ေမာင္ ျပန္လာရမွာေလ.. ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆိုသည္။

ေမာင့္ကို ကတိေပးပါ......ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ ေမာင္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်မွ ဒုတိယ စာအိတ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မယ္ဆိုတာ.. ဟု သူေတာင္းဆိုေတာ့ သူမက သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲကိုင္ရင္း ကတိေပးပါတယ္ ေမာင္ရယ္ ဟု တိုးဖြဖြဆိုခဲ့သည္ပဲ။

ဒီကတိေတြကို သူမ ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့ျပီလား.. ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ့ သူမ ဒီလို လုပ္ခဲ့တာလဲ။ ႏွစ္လတာ အခ်ိန္တြင္းမွာ သူမ ဒီေလာက္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလား။ သူမယံုႏိုင္ပါ မယံုၾကည္ခ်င္ပါ။ ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူမ သူ႔ကို ဒီလိုထားရစ္သြားခဲ့တာလဲ သူသိခ်င္ပါသည္။  ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ စာရြက္ေခါက္ကို သူ ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္သည္။

ဆက္ရန္..............................

AIT အတြက္ ျပင္ဆင္ထားရန္မ်ား

  
AIT အတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားရမလဲဆိုတာ သိခ်င္တဲ့သူမ်ားအတြက္

AIT မွာ ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ School of Technology, School of Environment, Resource and Development နဲ႔ School of Management ဆိုျပီးေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြသင္သလဲဆိုတာကို အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြမွာ ဝင္ၾကည့္ပါ

School of Engineering  ,
School of Environment,Resource and Development ,
School of Managment

ဘယ္္ေက်ာင္းကိုတက္ခ်င္တာလဲ ေသခ်ာေရြးပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ အရင္ဘြဲ႔နဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိတဲ့ဘာသရပ္ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကို ေရြးရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါမွ အက္ေဆးေရးရတာ အဆင္ေျပမွာပါ။ ေက်ာင္းေရြးျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို စုရပါမယ္။

Download all documents here

စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေဒါင္းလုတ္လုပ္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကိုယ္အရင္တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဆီ ျပန္သြားျပီး လိုတာေတာင္းရေတာ့မွာေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ အဓိက ေတာင္းရမွာက Form 2: Letter of Recommendation နဲ႔ Form 4 Transcript Request ပါ။ သူေပးထားတဲ႔ စာရြက္ထဲ ျဖည့္ခိုင္းရင္ ရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆီက Recommendation ေတာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီက ေတာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းကေန လိုလိုမယ္မယ္ဆိုျပီး အဂၤလိပ္စာဌာနမွဴးဆီကေနလည္း တစ္ေစာင္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သင္ၾကားမႈက အဂၤလိပ္စာကို အေျခခံပါတယ္ဆိုတဲ့ ေထာက္ခံစာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကေန Transcript Request ကိုျဖည့္ေပးပါတယ္။ GPA တို႔ CGPA တို႔ေပါ့။ ကိုယ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္က အဆင့္ဘယ္ေလာက္နဲ႔ေအာင္ခဲ့တယ္ (Class Rank) နဲ႔ အတန္းထဲမွာ လူဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ (Class Size ) ပါထည့္ေပးပါတယ္။ မထည့္ေပးရင္ ပါေအာင္ေတာင္းပါ။ အဲ့ဒါေတြက အေရးၾကီးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းက GPA ေတြ CGPA ေတြကို A, B, C, D နဲ႔ ထုတ္ေပးတယ္ဆိုရင္ တြက္နည္းကို ေမးလာခဲ့ပါ။ ဒီမွာက 1, 2, 3, 4 နဲ႔ တြက္ပါတယ္။  4 က အျမင့္ဆံုးေပါ့။  ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြမွာ တံဆိပ္တံုးက အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒါအေရးၾကီးပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို မရွိရင္ေတာ့ Notary ျပန္ရမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ CGPA ၃.၅ အထက္ရွိမွ လက္ခံပါတယ္။ ဒါက out of 5 အတြက္ေျပာတာပါ။ out of 4 နဲ႔တြက္တဲ့ေက်ာင္းေတြဆိုရင္ေတာ့ 2.9 ေလာက္ရွိမွလက္ခံပါတယ္။

အသက္ၾကီးငယ္မေရြး ေလွ်ာက္ထားလို႔ရပါတယ္။ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ Master တန္းအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။  Ph.D ေတြ Bachelor ေတြ မပါပါဘူး။

ေက်ာင္းက စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုျပီဆိုရင္ အလုပ္ထဲက ဒါမွမဟုတ္ သင္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ့အစည္းတစ္ခုခုဆီကေန ေထာက္ခံစာေတာင္းပါ။ အဲ့ဒါကိုလဲ Form 2: Letter of Recommendation ကိုပဲျဖည့္ခိုင္းရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ရွိသမွ် စာရြက္စာတမ္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ျဖည့္စရာ ရွိတဲ့အပိုင္းေတြ အားလံုးကို ျဖည့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ပညာသင္ဆုေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ စာစီစာကံုးအပိုင္းကို ေျပာျပပါ့မယ္။

ဒီေနာ္ေဝပညာသင္ဆုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကေတာ့ ျမန္မာလို စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ေရးရပါတယ္။ သံုးမ်က္ႏွာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ AIT မွာေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းျပီးသြားရင္ ႏိုင္ငံကို ဘယ္လို အက်ိဳးျပဳႏိုင္မယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ ဘယ္လို အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာကို ေရးခိုင္းပါတယ္။  School of Management (MBA) တက္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ အဂၤလိပ္လို တစ္ပုဒ္ ထပ္ေရးရပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ တူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ Financial Aid Essay က လူတိုင္းေရးရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ပါတယ္။ စာလံုးေရ ၁၅၀ ေလာက္ေရးရပါတယ္။

IELTS တို႔ TOEFL တို႔ ေျဖထားရင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ မရွိဘူးဆိုရင္လည္း ရပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။

ေက်ာင္းကစာရြက္စာတမ္းေတြ စံုျပီ၊ အက္ေဆးေတြလဲ စံုျပီဆိုရင္ ေလွ်ာက္လႊာသြားတင္လို႔ ရပါျပီ။ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ျပီးသြားလို႔ ခင္ဗ်ားကို အေၾကာင္းမၾကားမခ်င္း ေအးေဆးေနလို႔ရပါတယ္။ ပထမအဆင့္မွာပါမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ထားရင္ေတာ့ စာလုပ္ထားေပါ့။

ပထမဆင့္မွာ ပါတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကာလာရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းျပန္စျပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ IELTS လဲမရွိ TOEFL လဲမရွိေတာ့ AIT-EET ဆိုတဲ့ English Test ကိုေျဖရပါတယ္။ 4.5 မရရင္ ပထမဆင့္မွာကို ျပဳတ္ျပီေပါ့ေနာ္။ ေျဖခေတာ့ သြင္းရပါမယ္။ သံုးေသာင္းေလာက္ က်မယ္။ IELTS နဲ႔ TOEFL အမွတ္မီတဲ့သူေတြကေတာ့ ေျဖစရာမလိုပါဘူး။ ေျဖရတာက လြယ္ပါတယ္။ ႏွစ္ပုဒ္တည္းပါ။ ပထမ တစ္ပုဒ္က ပံုေပးထားတယ္ ပံုကိုၾကည့္ျပီး ပံုက ဘာကိုဆိုလိုပါတယ္ဆိုတာကို ေရးေပးရတာမ်ိဳး။ စာလံုးေရ ၁၅၀ မွ ၁၈၀ ၾကား တစ္ခုခုျဖစ္မယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ Topic တစ္ခုကိုေရးခိုင္းတာမ်ိဳးပါ။ အခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲ။

ပထမဆင့္ေအာင္လို႔ ဒုတိယဆင့္ေရာက္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို သူေမးခ်င္တာ ေမးမွာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားကို ဘာလုပ္ဘာလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခိုင္းမယ္ဆိုျပီးေတာ့မွ အခ်ိန္ကပ္လာေတာ့မွ အားလံုးကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အတည္သတ္မွတ္ထားလို႔မရဘူး။ ခင္ဗ်ား အလြတ္က်က္လာတာလား ဒါမွ မဟုတ္ ခင္ဗ်ား တကယ္ ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္တာလားကိုသိခ်င္လို႔ စမ္းသပ္တဲ့ ပြဲလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက စာေမးပြဲအစား surprise check စစ္ပါတယ္။ ပထမ writing test အေသးေလး တစ္ခု ထပ္စစ္ပါတယ္။ ေနာက္  ေမးခြန္းသံုးခုကို ခ်က္ခ်င္းခ်ျပီး ပါးစပ္နဲ႔ ေျဖခိုင္းပါတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးပါ။

တစ္ခု သတိထားရမွာက သူတို႔က Dress Code ေတြကို အီးေမးလ္နဲ႔ တစ္ခါတည္းတြဲပို႔တတ္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ Dress Code အတိုင္းဝတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက Smart Casual ဆိုျပီး ဝတ္ခိုင္းပါတယ္။ အေရာင္ေတာ့ မသတ္မွတ္ေပးပါဘူး.. တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္မွာ အေရာင္ပါ သတ္မွတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီအတိုင္း ဝတ္သြားေစခ်င္ပါတယ္။

ဒါျပီးသြားလို႔ တတိယဆင့္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးဆင့္ပါ။ ဒုတိယဆင့္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျပဳတ္ကုန္ပါျပီ။ တတိယဆင့္မွာကေတာ့ အားလံုးက ခင္ဗ်ားကို ဝိုင္းက်ပ္ၾကမွာပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက သံုးေယာက္၊ ေက်ာင္း သံုးေက်ာင္းရွိတာကိုး။ ေနာက္ AIT ရဲ့ ျမန္မာျပည္ Agent က လူေတြပါမယ္။ ေနာက္ တျခား Faculty ေတြပါမယ္။ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။

အဲ့ဒီဖိုင္နယ္အင္တာဗ်ဴးသြားတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ့ မူရင္းစာရြက္စာတမ္းေတြ အကုန္လံုးယူသြားပါ။ မွတ္ပံုတင္ကစ၊ ပတ္စ္ပို႔အလယ္၊ ဘြဲ့လက္မွတ္ေတြအထိ ယူသြားပါ။ အိမ္ေထာင္စုဇယားေတာ့ မလိုဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ ခင္ဗ်ား စာစီစာကံုးေတြ အက္ေဆးေတြမွာ ေရးထားတဲ့အခ်က္ေတြကို ျပန္ေမးမယ္။ ခင္ဗ်ား သူမ်ားကိုေရးခိုင္းတာဆိုရင္ ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။ ဘာေၾကာင့္ဒီေက်ာင္းကို ေလွ်ာက္တာလဲ၊ အလုပ္ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိလား၊ ဘာေတြလုပ္ရလဲ၊ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝ၊ ဆိုင္တာေတြေရာ မဆိုင္တာေတြေရာ အကုန္ေမးလိမ့္မယ္။ မသိဘူးဆိုရင္ မသိဘူးလို႔ပဲေျပာပါ။ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး သိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ပါနဲ႔။ ကားသြားပါလိမ့္မယ္။

ေျဖျပီးသြားရင္ေတာ့ အလုပ္ကိုလဲ ၾကိဳေျပာထားသင့္ပါတယ္။ ဒါမွ သူတို႔ကလူသစ္ရွာဖို႔ ျပင္ဆင္ထားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား အေရြးမခံရဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ သူတို႔အေနနဲ႔ ၾကိဳျပင္ဆင္ထားလို႔ ရတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားထြက္သြားရင္ သူတို႔ အစားထုိုးစရာလူရွိေနေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမပါေတာ့လည္း ခင္ဗ်ားပဲ ဆက္လုပ္ေပါ့။ အလုပ္ရွင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပထားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအဆင့္ျပီးသြားရင္ေတာ့ ပါမပါ အေၾကာင္းၾကားတာကိုပဲေစာင့္ပါ။ ပါျပီေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ Bridging တစ္လတက္ရပါမယ္။ ျပီးရင္ ဘန္ေကာက္မွာ ႏွစ္လ တက္ရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက အခ်ိန္အရမ္းကပ္သြားတဲ့အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္လပဲ တက္လိုက္ရပါတယ္။ Bridging က သိပ္အေရးၾကီးတဲ့အခ်ိန္မို႔ မလႊတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္က ေအးေဆးပါပဲ။ ခ်ိတ္ခ်င္းခ်ိတ္ပဲ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ကိုယ္မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ မဟုတ္တာ ဘာမွ ျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ျပီးေတာ့ AIT က သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေပါပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ထဲမွာမဟုတ္တာ တစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ ကားလမ္းၾကပ္တာ နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ေလာက္မဆိုးဘူးဆိုတာ ေရာက္ဖူးရင္ သိပါမယ္။

ကဲကဲ အားလံုး ကံေကာင္းၾကပါေစခင္ဗ်ာ။။ သိခ်င္တာရွိရင္ comment ေရးခဲ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္မေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြ

ဒီပို႔စ္ကို တင္ရင္ေကာင္းမလား မတင္ဘဲေနရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရတာ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းစားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း တင္လိုက္မယ္ကြာလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆနာေတြကို
ေနာက္မွ ရွင္းလည္းရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မေျပာမျဖစ္လို႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့သူေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ တျခားသူေတြထက္ သူငယ္ခ်င္းပိုမ်ားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဂ်ဴနီယာတန္းေတြကေန စီနီယာေတြထိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သိပါတယ္။ ေမဂ်ာတူတာေရာ မတူတာေရာေပါ့။ ထိုနည္းတူပဲ တစ္ႏွစ္တည္းသမားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လည္း ခင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုလူ႔ကိုေတာ့ ဟိုဟာမို႔လို႔ ဒီလူကေတာ့ ဒီဟာမို႔လို႔ဆိုျပီး မေခၚမေျပာခဲ့တာေတြ မရွိပါဘူး။ မၾကိဳက္ဘူးေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ အခင္အမင္ မပ်က္ေအာင္ ေရလိုက္ ငါးလိုက္ေနေပးပါတယ္။ လံုးဝ မေျပာခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳး စိတ္တိုေနတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဒဲ့ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ေရွာင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။

ေက်ာင္းမွာတုန္းကတည္းကစလို႔ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခဏခဏ ၾကံဳရတဲ့ကိစၥတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္ဖြင့္တာကို နားေထာင္ေပးရတာပါပဲ။ ဂ်ဴနီယာေတြကေန တစ္ႏွစ္တည္းသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြက ရင္ဖြင့္စရာ ရွိရင္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္လာသလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ နားေထာင္ေပးရတယ္။ စကားလိုက္ေထာက္ေပးရတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့လို႔ ေထာက္ခံေပးရတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အပန္းမၾကီးပါဘူး။ သူတို႔စိတ္သက္သာရာ ရတာပဲ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ဘာလုပ္ပါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီးဆိုျပီးေတာ့ အၾကံေကာင္းေကာင္းမေပးတတ္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့။ (သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ဆိုတာကလဲ သူမ်ားေတြနဲ႔ စာရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သာ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ၾကားထဲမွာ common friend ျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္ )

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ နယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ လာၾကတယ္။ ေကတီဗီ ဘီယာဆိုင္ သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ပို႔ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္္မွာ အိမ္ကဖုန္း ဒါမွ မဟုတ္ ရည္းစားဆီက ဖုန္းလာရင္ စိုင္းစိုင္းနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ဆိုတဲ့စကား အျမဲေျပာၾကတယ္။ အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားေရာလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ (မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ ရည္းစားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိၾကပါတယ္။ )

အိုေက အဲ့ဒါေတြက အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ရင္ဖြင့္ဖူးၾကတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာတယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမြးခ်င္းဘယ္ႏွေယာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒါကိုလဲ လံုေလာက္ျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့တျခား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြကို သူတို႔ကို ရင္မဖြင့္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္လ ဝင္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါေတြကို သူတို႔ကို တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ သိစရာမလိုဘူးထင္လို႔။ အဲ့ဒီကိစၥေတြမွာ ျပႆနာျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္နည္း ကၽြန္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းတယ္။ ရွင္းလို႔မရရင္ လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ အေျခအေနျငိမ္သြားရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနတာပဲ ဟုတ္?

တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးတဲ့အခါ ေရးတယ္။ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ ေလွ်ာက္ျခစ္ရင္လည္း ျခစ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကို ခဏ ထြက္ေပါက္ ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္ခုပဲ ေတြးတယ္။ ဒီကိစၥက အခုသာ ျပႆနာၾကီးျဖစ္ေနတာ.. ေနာက္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္လမွာ ဟာသျဖစ္သြားမွာပဲ ဆိုျပီးေတာ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ေမးတဲ့လူေတြက ေမးလာတယ္။ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားတာေတြက မင္းရဲ့ တကယ့္ ခံစားခ်က္ေတြလားတဲ့။ အမွန္တစ္ဝက္ အမွားတစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရမယ္။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေတြက အမွန္ေတြပါ။ တခ်ိဳ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ဥပမာ ငါးေထာင္တန္ဖုန္္းကိစၥ အဲ့ဒါေတြကလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးထားတာေတြက ေရာေနတယ္လို႔
ေျပာလို႔ရတယ္။

အေရွ႔မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက လာလာရင္ဖြင့္ေနတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ့ ခံစားခ်က္အျဖစ္ေျပာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္သာဆို ဒီလို ဒီလို ဆိုျပီး ေရးထားတာေတြ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေျပာသမွ်ကို လည္း တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ
ေရးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ေတာ္ေတာ္နီးစပ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ထင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ထင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အမွန္တစ္ဝက္ အမွားတစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာလက္စနဲ႔ဆက္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေမးတဲ့အခါတိုင္းမွာ
ေျဖႏိုင္တာကိုပဲ ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေျဖခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာ့ မေျဖပါဘူး။ စိတ္ဆိုးလဲ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္မွာ လစာဘယ္ေလာက္ရလဲ ေမးတာ မၾကိဳက္သလို သူမ်ားကိုလဲ မေမးတတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါေစ မေမးဘူး။ လာေမးရင္လဲ မေျဖပါဘူး။ ရိုင္းတယ္လို႔ထင္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ Relationship အေျခအေနကို ေမးတာကိုလဲ မၾကိဳက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖခ်င္တာကို မေျဖတာ ကၽြန္ေတာ့္အပိုင္းပါ။ စိတ္ဆိုးခ်င္လဲ ဆိုးပါ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔က ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

ဒီစာကို ေရးတာက စိတ္တိုလို႔ ေရးတာလဲ မဟုတ္ ေျဖရွင္းခ်င္လို႔ေရးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ နည္းနည္းေလး သိေစခ်င္လို႔ပါ။ သိတဲ့သူေတြကလဲ သိပါတယ္။ စိတ္ဆိုးခ်င္လဲ ဆိုးၾကပါ။ စိုင္းစိုင္းက အဲ့ဒါကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လက္ခံပါတယ္။ မဆိုးပါနဲ႔ဆိုျပီးေတာ့လဲ မေျပာဘူး။ စိတ္ဆိုးေျပေအာင္လဲ လိုက္မေခ်ာ့တတ္ပါဘူး။ ဟီး...

ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒုတိယမၸိ ေက်ာင္းသားဘဝ

စိုင္းစိုင္းအသက္က အခုဆို ၂၆ ႏွစ္ထဲမွာ. ၂၀၀၈ က ေက်ာင္းျပီးတာဆိုေတာ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေပါ့။ ေက်ာင္းသားဘဝက လြမ္းစရာေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုးအတူ ေကာင္းအတူ အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက တကယ္ မေမ႔ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ မိုးလင္းခဲ့တဲ့ညေတြ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ညေတြ.. အမ်ားၾကီးပါပဲ.. စာက်က္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာ အဟီး.. ဘာပဲေျပာေျပာ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းတယ္။

ေက်ာင္းသားဘဝ ျပန္ရခ်င္ရင္ Master တန္းထပ္တက္ပါေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြမပါဘဲနဲ႔ေတာ့ မတက္ခ်င္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားတကာ Master တိုင္း လိုက္ Master ျပီး စာကို နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ ၾကက္တူေရြးက်က္က်က္ျပီး ေျဖရတာကို တကယ္ မၾကိဳက္ဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ေဝးေနတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီဆိုပါေတာ့။

ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ေဝးေနတယ္သာ ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ခါေလာက္ ပံုမွန္ ေရာက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားလည္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကို သြားသြားလည္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကို ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးသြားျပီဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ ကိုယ္ Fresher Welcome လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ကေလးေတြကေတာင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ လူၾကီးေတြျဖစ္ေနျပီကိုး။ ေက်ာင္းသားဘဝေတာ့ ေဝးပါျပီလို႔ေတာင္ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကံက ၾကံဖန္ျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီေလာက္က ေနာ္ေဝအစိုးရက ေပးတဲ့ ပညာသင္ဆုကို ေလွ်ာက္ထားတာ တက္ခြင့္ရတယ္။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္က သိပ္မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါင္းကူး program ကို တစ္လ တက္ခဲ့ရေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အေရြးခံရတဲ့ လူေလးဆယ္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ပါတယ္.. ျပီးေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔လဲပါေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။

ျပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္ ၁၄ ရက္ေန႔က ျမန္မာျပည္ကေန ဘန္ေကာက္ကို အေယာက္ေလးဆယ္လံုး ေလယာဥ္တစ္စီးတည္းနဲ႔ အတူတူထြက္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လွည္းတန္းကေန ဆူးေလကို သြားတာကမွ ၾကာတယ္လို႔ ထင္ရဦးမယ္။ (ေလယာဥ္ ပထမဆံုးစီးရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မွာပါ) .. ေလယာဥ္စတက္တယ္.. ျငိမ္သြားေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ ခ်ေပးတယ္ .. အစားအေသာက္ေတြ စားျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီလက္ဘက္ရည္ေသာက္တယ္.. ေသာက္ျပီးခဏေနေတာ့ လာသိမ္းတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မယ္တဲ့.. ျမန္ထွာလို႔ေတြးမိတယ္။။ ဟီး.. ေတာသားေလ ေတာသား သိတယ္ေနာ္...။

သုဝဏၰဘုမၼိ ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုး တန္းစီရတယ္ေပါ့.. အဲ့ဒီမွာ စိုင္းစိုင္းတို႔အားလံုးက ဒီဘက္ကို ေရာက္လာျပီ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္.. သူ႔ေဘးက ကုလားမၾကီးကို Departure Form ကူျဖည့္ေပးလိုက္တာ Passport မွားသြားတယ္... သူက ဟုိကုလားမၾကီး passport ၾကီးကို ကိုုင္ထားျပီး Immigration ဝင္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေရာေပါ့.. အကုန္လံုးကလည္း ဒီဘက္မွာဆိုေတာ့ ဟိုဘက္ကိုလည္း သြားကူညီေပးလို႔ မရ.. ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာတစ္ခုက ယိုးဒယားေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္ကို ဘယ္လိုမွ ဖမ္းလို႔ မမိတာပဲ။ သူတို႔ ဘာေျပာလို႔ ေျပာေနမွန္းကို နားမလည္ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းကို လိုက္ပို႔ေတာ့ အိမ္က ယိုးဒယားဖုန္းကတ္ေလးတစ္ကတ္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီဖုန္းကတ္နဲ႔ ေက်ာင္းကလာၾကိဳေနၾကတဲ့ စီနီယာေတြကို အေၾကာင္းၾကား ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ စိုင္းစိုင္းနဲ႔ အျပင္က စီနီယာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေနခဲ့ျပီး က်န္တဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းကို အရင္သြားခိုင္းလိုက္ရတယ္...

လူက ဗိုက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆာေနျပီ.. ဘန္ေကာက္ကို ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရာက္တာ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဟိုေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသးဘူး.. ေတာ္ေသးတာက သူ႔ကို ဖုန္းဆက္လို႔ရေနလို႔.. သူ႔ကိုလည္း အားမငယ္ဖို႔ အားေပးရတယ္.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း စကားမေပါက္ ဘာမေပါက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေၾကာက္မွာပဲ ထင္မိလို႔..

ေလးနာရီေက်ာ္လာမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ရတယ္.. ေတာ္ေသးတာေပါ့ အဆင္ေျပသြားလို႔.. သူ႔မလည္း ဟိုအခန္းဝင္ ေဖာင္ျဖည့္ ဒီအခန္းဝင္ေဖာင္ျဖည့္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားမွာပဲ.. ေလယာဥ္ကြင္းကထြက္ လာၾကိဳတဲ့အမကို လိုက္ရွာ၊ ျပီးေတာ့ တက္စီငွားျပီး ေက်ာင္းကို ဒိုးရတယ္။ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ စီးျပီးေတာ့ကာ... စိုင္းစိုင္းတို႔ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါတယ္.. AIT တဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဘန္ေကာက္ေရလႊမ္းေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံလိုက္ရတယ္.. သူကနည္းနည္းနိမ့္တာကိုး.. အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္အဆင္ေျပေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျမညီထပ္ေတြကေတာ့ သံုးလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။

ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမွာင္လုလုပဲ။ အထုပ္အပိုးေတြခ်ျပီး Cafeteria ကိုသြားတယ္။ မုန့္စားဖို႔ ပိုက္ဆံအိတ္လိုက္ရွာေတာ့ ရွိေတာ့ဝူး............... ။ အား........... စိတ္ေတာ္ေတာ္ တိုတယ္.. ဗိုက္ကဆာပါတယ္ဆို ပိုက္ဆံက တျပားမွ မက်န္ေတာ့ဘူး.. ဂိတ္ကို အေျပးသြားျပီး သတင္းေပးျပီး စံုစမ္းခိုင္းရတယ္။ ဒီေန႔ထိေတာ့ ဘာမွ မထူးဘူး.. ထူးလဲ မထူးလာေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ေလ.. ထားပါေတာ့.. ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲၾကပါတယ္.. ဟီး.. ထမင္း မငတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေက်းဇူးတင္တယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ။ ေက်ာင္းသားဘဝကို ဒုတိယတစ္ေခါက္ အတူတူျပန္တက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကူညီေပးၾကတဲ့အတြက္။

ဆရာေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္.. အခုပထမတစ္လက Bridging ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်ားရည္ဆမ္းကာလေပါ့ ဟဲဗီးၾကီးေတြက August မွာစမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့.. အီး.. ေက်ာေတာ့ခ်မ္းတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတူတဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံက ဘယ္လိုေနမယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးေလ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္  ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကိဳးစားၾကမယ္.. ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္.. ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း မည႔ံဘူးဆိုတာ ျပရမွာေပါ့ေနာ့။

ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ပညာသင္ဆုကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ စေခၚမယ္ဆိုတာကိုလည္း တင္ေပးပါ့မယ္.. ေစာင့္ၾကည့္ျပီး မွ်ေဝေပးၾကဖုိ႔ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ လူပိုမ်ားမ်ားေခၚမယ္လို႔ ေျပာၾကလို႔ပါ။ ၆၀ ေလာက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းျပီးခါစ Grading ေကာင္းတဲ့လူငယ္ေတြလဲ ေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္သက္ရွိထားတဲ့ လူေတြလဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရ ဌာနကလူေတြလဲ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီပညာသင္ဆုက ဘယ္အပိုင္းကိုမွ ေပးမယ္ဆိုျပီး ကန္႔သတ္မထားတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ Engineering တက္ရတဲ့လူေတြက အမ်ားဆံုးပဲ.. ေနာက္ျပီးေတာ့ Development ေပါ့.. MBA တက္ၾကမယ့္သူေတြကလည္း အမ်ားသားပဲ.. ကိုးေယာက္ေတာင္မွ.. MBA ကို ပညာသင္ဆုေပးတာ မရွိသေလာက္ရွားတယ္ေလ.. စိတ္ပါဝင္စားသူမ်ား အသင့္ျပင္ထားၾကပါေနာ္.. CGPA တို႔.. ေထာက္ခံစာတို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ထားေစခ်င္တယ္..

http://www.ait.ac.th/ မွာလည္း ဝင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္..

ခ်စ္သူ႔ေမြးေန႔

 ဒီေန႔ဆို နင့္ေမြးေန႔ပဲ။ ဘယ္ႏွႏွစ္ျပည့္ဆိုတာကိုေတာ့ ငါမေျပာေတာ့ပါဘူး။ နင္စိတ္ဆိုးေနမွာစိုးလို႔။ J ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေမြးေန႔ေလးျဖစ္ပါေစလို႔ ငါဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးတာပါ။ 

ဒီဆုေတာင္းကို နင္သိခ်င္မွလဲ သိမွာပါ။ သိရင္လဲ သိမွာပါ။ နင္နဲ႔ငါ အဆက္အသြယ္မရွိတာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ ငါစာေတြ ေရးေနမွန္း နင္သိခ်င္မွ သိမွာပါ။ ငါစာေတြ စစေရးေတာ့ နင္ငါ့ကိုေျပာဖူးတယ္ေနာ္။ အရူးအလုပ္ေတြတဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ နင့္အတြက္ပဲ ရူးခဲ့တာေပါ့။ နင့္အေၾကာင္းေတြပဲ ေရးခဲ့တာေပါ့။ နင္မၾကိဳက္မွန္းသိေပမယ့္ ငါက ေရးခဲ့တယ္ေလ။ နင့္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြစုျပီး စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေတာင္ ငါထုတ္ခဲ့ေသးတယ္ဟ။ ငါစာေရးတာကို မၾကိဳက္ဘူးဆိုေပမယ့္ နင္မတားခဲ့တာကို ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ 

နင္ငါ့ကို ထားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက နင့္ကို သတိရတိုင္း ငါမွတ္မိသမွ် ငါတို႔အေၾကာင္းေတြကို စာအုပ္ထဲ ျပန္ျပန္ ခ်ေရးခဲ့မိတာ အခ်ိန္တိုင္းလိုပဲ။ ဒီစာကလဲ တစ္ပုဒ္အပါအဝင္ေပါ့။

အခုတေလာ ငါ အလုပ္နည္းနည္း ရွဳပ္ေနတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မရွဳပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က အခုမွာမွ လာရွဳပ္ေနတယ္ေလ။ ထိုင္ေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ လူက သိပ္မနားရဘူး။ မ်က္စိေတြလည္း မြဲမြဲလာတယ္။ ငါလဲ အသက္ၾကီးလာေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ေရွာင္လႊဲလို႔မွ မရတာပဲ။ 

နင္ေနေရာ ေကာင္းရဲ့လား။ နင္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလဲ ငါမသိေတာ့ ဘာေမးရမွန္းလဲ ငါမသိဘူး။ ရန္ကုန္လား၊ မႏၱေလးလား၊ ေတာင္ၾကီးလား၊ လားရွိဳးလား၊ မူဆယ္လား၊ နမ့္ခမ္းလား ဒါမွမဟုတ္ နင့္ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ ေရႊလီဘက္ကိုမ်ား အလည္ သြားေနမလား။ ဘယ္မွာပဲ ေရာက္ေနေနပါေလ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါ။ ရာသီဥတုက ပူတယ္မဟုတ္လား။ အပူဒဏ္ သိပ္မခံနဲ႔ေပါ့။ နင္က ဖ်ားေနရင္ေတာင္ ေပေတေတနဲ႔ေလ။ ငါကေျပာရင္ေတာင္ နင္က အၾကီးလား ငါကအၾကီးလားဆိုျပီး ငါ့စကားကို နားေထာင္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေလ။

ထားပါေတာ့ေလ။ ငါအခုဒီလိုေျပာေနတာကို နင္သိရင္ အခုမွ လာျပီး သည္းျပေနတယ္ဆိုျပီး ေျပာဦးမွာ။ အဲ့ဒီတုန္းက ငါက ဂရုမစိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂရုအစိုက္လြန္သြားတယ္ဆိုတာ နင္သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက ငတံုးေလ နင္သိတယ္မဟုတ္လား။ နင့္ရဲ့ ခပ္တံုးတံုးေကာင္ေလးပါ။ အခုထိလဲ နင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငါက တံုးေနတုန္းပါပဲ။ နင္နဲ႔သာ စကားေျပာေနရတာ နင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ ငါမသိဘူး။ နင္ကလဲ ငါကေတာ္ေတာ္ နားလည္ရ ခက္တဲ့ သတၱဝါလို႔ ေျပာဖူးတာ အမွတ္ရတယ္။ အင္း…. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က နားလည္မႈ လြဲခဲ့တဲ့ သူေတြျဖစ္မွာပါ။ အဲ့ဒီအတြက္ေၾကာင့္ပဲ လမ္းခြဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။

နင္အခုဆိုရင္ အိမ္ေထာင္မ်ား က်ေနမလား ငါေတြးမိတယ္။ အင္း က်ရင္လဲ က်ေနေလာက္ျပီေပါ့။ နင့္ကိုဆို လိုခ်င္တဲ့သူေတြ ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနမွာပဲ ငါေတြးမိတယ္။ ရုပ္ရည္၊ အသိုင္းအဝိုင္း၊ ဂုဏ္ဓန ျပည့္စံုေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို မလိုခ်င္တဲ့သူ ရွိပါ့မလား။ ၁၀၀ မွာ ၁၀၁ ေယာက္က လိုခ်င္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ နင့္သတင္းကို မၾကားမိဘူးေနာ္။ 

နင္ email ေျပာင္းသြားတာေတာ့ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိပ္စာေတာ့ မသိဘူး။ ျပီးေတာ့ Facebook မွာလည္း နင္မရွိဘူး။ နင္ကပဲ အေနအထိုင္ သိုသိပ္လြန္းေနတာလား ငါေတြးမိတယ္။ ငါမသိတဲ့ တျခား နာမည္တစ္ခုနဲ႔ သံုးေနရင္ေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေပါ့ဟာ။  

နင္သာ Facebook မွာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ နင့္ Timeline မွာ ပထမဆံုး ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးတဲ့သူက ငါပဲ ျဖစ္မွာ။ ည ၁၂ နာရီ မတိုင္ကတည္းက နင့္အတြက္ဆုေတာင္းေတြကို ေရးထားျပီး ၁၂ နာရီကို ၁ စကၠန္႔လြန္တာနဲ႔ကို Post လုပ္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားမွာ။   သည္းျပန္ျပီေနာ္.. :D

ဒါေပမယ့္ေပါ့ ငါမပါပဲ နင့္ေမြးေန႔ကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းလာတာ ခုဆို အင္း…. ၆ ႏွစ္လားေတာင္ ရွိျပီေနာ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ နင္ ေနသားက်ေနျပီေပါ့။ ငါလဲပဲ ဒီလိုပါပဲ ေနသားက်ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သတိရရေနတာက ခက္တယ္ဟ။ 

သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာလွျပီ။  မင္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနေတာ့မွာလားတဲ့။ ငါ ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာနဲ႔ နင့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ေနေတာ့တာ။ နင္ကငါ့ရဲ့ better half ေလးေလ။ နင့္ေနရာမွာ အစားထိုးဖို႔ဆိုတာ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္လာႏိုင္ေသးဘူးလုိ႔ ငါထင္တယ္။

ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ငါ့ကို ေျပာတယ္။ တေန႔ကေပါ့။ ဟေရာင္ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ လုပ္ယူလို႔ ရပါတယ္ကြာ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ မင္း လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ကြက္မဟုတ္ တစ္ကြက္ေတာ့ ေတြ႔မွာပါတဲ့။ ေအး ဒါေပမယ့္ လုပ္ယူလို႔ မရတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဘာလဲ မင္းသိလား။ နားလည္မႈပဲ။ မင္းတို႔တစ္ေတြ နားလည္မႈ မရွိခဲ့လို႔ပဲ အခုလိုျဖစ္သြားတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မင္းေပၚကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ေနာက္တြန္႔မေနနဲ႔တဲ့။

ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ လုပ္ယူလို႔ မရဘူးလို႔ သိထားတာပါ။ နားလည္မႈ ဆိုတာကေတာ့ လုပ္ယူလို႔ ရတယ္လို႔ ငါတို႔ထင္ခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလုိပဲေနာ္။ ခ်စ္တိုင္းလဲ မညားၾကဘူးေလ။ ညားေပမယ့္ နားလည္မႈ မရွိတဲ့အခါက်ရင္ ျပႆနာေတြ အပံုလိုက္တက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကတာပဲမဟုတ္လား။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ နားလည္မႈက အေရးၾကီးျပန္ေရာေနာ္။ ( တခ်ိဳ႔သူေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့ )

ငါ့ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း လင္မယားဆိုတာ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ပဲ။ က်န္ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြက နားလည္မႈ ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ပဲ ေနၾကရတာတဲ့။ အင္း.. ဆရာၾကီးေတြ ေျပာေနေတာ့ ငါလည္း မ်က္စိေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ နားေထာင္ရေတာ့တာေပါ့။

ဘာပဲေျပာေျပာ။ ဒီေန႔က နင့္ေမြးေန႔ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေမြးေန႔ပါဟာ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ နင္ မေမ႔ပါနဲ႔။ မနက္ေစာေစာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ဆံုး ကန္ေတာ့ေစခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရား တူတူသြားေပါ့။ က်န္တဲ့အပိုင္း ေတြကိုေတာ့ ငါမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု မွာခ်င္တယ္။ နင့္ကို အလိုလိုက္ျပီး နင့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ သူ နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စဥ္းစားပါ။ နင့္မွာ ေရြးစရာသူေတြ မ်ားတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ သူ႔အေမကို သိပ္ခ်စ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ နင္မယူတာ ေကာင္းမယ္ဟ။ ၾကာရင္ နင္မနာလုိျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ သူက နင့္ကို မခ်စ္ဘူး ထင္ျပီးေတာ့ေလ။ ဒီစာကို နင္ဖတ္မိခဲ့ရင္ေပါ့ဟာ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းေလး လုပ္ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါေစ။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျပီး

 

ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကေနျပီးေတာ့ GSM ဖုန္းေတြကို ျပီးခဲ့တဲ့လ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ကစျပီး ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ နယ္ေတြက အရင္စေရာင္းျပီးေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးေတြကို ဒီ ဧပရယ္လ ၉ ရက္ေန႔ေလာက္ကမွ စျပီး ေရာင္းခ်ခြင့္ေပးခဲ့တာပါ။

နယ္ေတြမွာ စေရာင္းေတာ့ စိုင္းစိုင္းကလဲ နယ္ေရာက္ေနခဲ့တာ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးကုတ္မွာေပါ့။ မိုးကုတ္မွာ စစေရာင္းေတာ့ ေရာင္းရပါ့မလားလို႔ စိုင္းစိုင္း ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေရာင္းတဲ့ေနမွာ လူေတြ လူေတြ ဖုန္းဆိုင္ေတြမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးလို႔။ ႏွစ္သိန္းအတိနဲ႔ ေရာင္းေပးတဲ့ဆိုင္ရွိသလို ဝန္ေဆာင္ခ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ တင္ျပီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္လဲ ရွိတာေပါ့။ ေအာ္ ပထမေန႔မို႔ လူေတြ ဝယ္ၾကတာေနမွာပါေလ  
ေနာက္ေန႔ဆို ဝယ္တဲ့လူပါးသြားမွာပါ ဆိုျပီး ထင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ဆိုင္ေတြမွာ လူေတြ မ်ားျမဲမ်ားေနဆဲပါပဲ။ ႏွစ္သိန္းတန္ GSM မိုးကုတ္မွာ ပန္းပန္သြားပါတယ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဧပရယ္လ ပထမပတ္မွာ မေရာင္းေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူဝယ္ေပးမလို႔တဲ့။ Handset ပါလိုက္ၾကည့္ေပးပါဆိုျပီး စိုင္းစိုင္းကိုေခၚတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဖုန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရာက္သြားတယ္။ နာမည္ၾကီးပါပဲ။ ကတ္ေတြ ရေနျပီတဲ့။ ႏွစ္သိန္းအတိနဲ႔။ နံပါတ္ေရြးရင္ တစ္ေသာင္းအပိုထပ္ေဆာင္းေပးရမယ္တဲ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ကတ္ကုန္သြားျပီတဲ့။ ဟင္ လိုင္းေတြက ပြင့္ေနျပီလား။ အဲ့ဒီလိုဆိုက်ေတာ့ မပြင့္ေသးပါဘူးတဲ့။ ကိုးရက္ေန႔ေနာက္ပိုင္းမွ ပြင့္မွာပါတဲ့။ ထားပါေတာ့ မဝယ္မျဖစ္တဲ့ လူေတြ ဝယ္ၾကရမွာေပါ့ေလ။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းကိစၥၾကားထားတာပဲ လူေတြက အေရာင္းမသြက္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ေနာ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၉ ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လာတယ္။ မနက္ မိုးေတာင္ လင္းခါစေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ၆ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္။  ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေစ်းနဲ႔ရမယ္။ ဒီနံပါတ္က ဒီေစ်း ဒီနံပါတ္က ဒီေစ်း။  ဘာ. ဒီေကာင္ လာေနာက္ေနတာလား။ ႏွစ္သိန္း အတိနဲ႔ပဲ ေရာင္းရမယ္လို႔ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ထားျပီးကာမွ ဘာလို႔ ေစ်းေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ ကြာဟေနတာလဲ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ စာျပန္လိုက္တယ္။ မင္းဖုန္းကတ္ေတြက ေစ်းၾကီးေနတယ္။ တျခားေနရာမွာေတာင္ ႏွစ္သိန္းနဲ့ပဲေရာင္းေနတာ။ ခ်က္ခ်င္းစာျပန္လာတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲ တစ္ပတ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ဦးတဲ့။

အဟုတ္ပါပဲ။ ဘယ္ဆိုင္ကို ဆက္ဆက္ အကို ကတ္ကုန္ေနပါတယ္။
ေပါက္ေစ်းကေတာ့ ဒီေလာက္ပါရွင္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ မေက်နပ္ေသးဘူး။
ပင္ရင္းျဖန္႔ခ်ိေရးေတြနဲ႔ အက်ိဳးတူဆိုင္ေတြကို သြားမယ္။ တန္းစီရမယ္။ အကို ျဖန္႔ေစ်းက ဒီေလာက္ပါ။ သၾကၤန္ျပီးရင္ေတာ့ ေစ်းနည္းနည္းက်ႏိုင္ပါတယ္။ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေစာင့္ေပါ့အကိုရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း တင္းသြားတယ္။ ေစ်းကလဲ မတန္တဆ။ အဲ့ဒီအေပၚမွာေတာင္ သတ္မွတ္ေစ်းထက္ေက်ာ္ျပီး
အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနရတယ္။. ဘာလဲဒါက။

မၾကာပါဘူး။ ျပႆနာေတြ စပါတယ္။ လိုင္းေတြက်ပ္တာ။ ေခၚမရတာ။ ေဘလ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာ။ ဒါက ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ေဘလ္ေပ်ာက္ကုန္တာကေတာ့ အဆိုးဆံုးအျဖစ္အပ်က္ေပါ့။

၂၃ ရက္ေန့ကေတာ့ WCDMA စေရာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို မေရာင္းခင္ကလည္း သတင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္။ အင္တာနက္စနစ္ တစ္ခါတည္းပါမယ္။ မပါဘးူ။ GSM စနစ္ကို အင္တာနက္မေပးဘးူတဲ့။ WCDMA ကိုပဲ ေပးမွာတဲ့။ လိုင္းကလဲ ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လိုင္းပိုေကာင္းတာလဲ။ ကတ္ပိုေကာင္းလို႔တဲ့။
ေစ်းကလဲ ငါးေသာင္းပိုပါတယ္း ႏွစ္သိန္းခြဲေပါ့။ ထြက္လာေတာ့လဲ ဒီတိုင္းပါပဲ။ ဘာစနစ္မွ မပါပါဘူး။

စစေရာင္းတဲ့ ၂၃ ရက္ေန႔က ပင္ရင္းဆိုင္ေတြမွာဆိုရင္ တန္းစီျပီး ဝယ္ၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာလဲ ခ်စ္စရာ့ ျမန္မာ့စရိုက္ေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒီေနရာ ငါအရင္ဝင္တာ ငါေရာက္တာ။ ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ တန္းစီရင္း တန္းစီရင္းနဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကတ္ကုန္သြားပါေလေရာလား။ မရတဲ့လူေတြက စိတ္ေတြဆိုး။ အင္း.. တံုကင္ေလးေတြေတာ့ ေပးတယ္နဲ့ တူပါရဲ့။ ေနာက္ေန႔ျပန္လာတန္းစီဖို႔။

အမယ္ သူတို႔ေရာင္းတဲ့စနစ္ကလဲ အမိုက္သားကလား။ ဟန္းဆက္ပါ တစ္ခါတည္း တြဲဝယ္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ တန္းစီစရာမလိုဘူးတဲ့ခင္ဗ်ား။ VIP တန္းျဖစ္သြားပါေလေရာလား။ ဟန္းဆက္ေလးနဲ႔ ဖုန္းကတ္ေလးနဲ႔ ေၾကာ႔ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ျပန္ထြက္လာလိုက္ရံုပဲ။ မိုက္တယ္ဟုတ္။ ဟန္းဆက္မဝယ္ဘူးဆိုရင္ တန္းစီေပေရာ့ တေမ့တေမာ့။ သိတယ္ဟုတ္။ ခုရက္ပိုင္းက သိပ္ပူေနတာနဲ႔။ တန္းစီေနရင္း မူးလဲသြားတဲ့သူ မရွိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။
 

ကဲ ေရွ႔လာမယ့္လထဲမွာေတာ့ အရင္တုန္းက ၁၅ သိန္းဖုန္းေတြကို ၾကိဳတင္ေငြျဖည့္ကတ္စနစ္ေျပာင္းမယ္။ 
ေနာက္ နယ္က ဖုန္းေတြကိုလဲ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးစတဲ့ ျမိဳ႔ေတြကို ယူလာျပီး သံုးလို႔ရျပီ။ ( ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးပံု ေျပာပါတယ္။ မတ္လ အေစာပိုင္းက ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဖုန္းေတြက တျခား နယ္ကို ယူျပီးသံုးလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ေဒသတြင္းမွာပဲ သယ္ယူေျပာဆိုလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ မိုးကုတ္ဖုန္းက မိုးကုတ္မွာပဲ သံုးလို႔ရပါတယ္။ မႏၱေလးကို ယူလာျပီးသံုးလို႔မရေသးပါဘူး။ သူတို႔ေျပာတာကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဖုနး္ေတြ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ စုျပံဳ ေရာက္မလာေအာင္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္ဟုတ္ ဒါက Stupid Reason ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သယ္ယူျပီး ေျပာလို႔ ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ေကာင္းပါတယ္ )


ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုက ဖုန္းဆင္းမ္ကတ္ဆိုတာက ထုတ္ရ အဲ့ေလာက္မခက္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ဒီဖုန္းကတ္ေတြကို activate လုပ္ထားဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမႏွစ္ စီမံကိန္းအေနနဲ႔ ေလးသန္း ခ်ထားေပးဖို႔ စီမံထားတယ္။ ေရာင္းခ်င္တာ ငမ္းငမ္းကိုတက္လို႔၊ ဒါေပမယ့္ ခ်ထားေပးေတာ့ ကုန္သြားတယ္တဲ့။ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ေစ်း မတက္ တက္ေအာင္ လုပ္ၾကတာကိုေျပာပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးရဲ႔ အျပစ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကားက စီးပြားေရးသမားေတြ ကိုယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္သြားျပီ။

ဆိုင္ေလးေတြဆီက ရတဲ့သတင္းကလဲ သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက ငါမသိတာ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔တို႔ဆိုင္ေတြကို ေစ်းတက္ရဲရင္ တက္ၾကည့္ အေရးယူမယ္လို႔ ၾကိမ္း သတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူလဲ မေရာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ သူတို႔ဆိုင္ေလးေတြ ကတ္ယူရတဲ့ပံုစံက ဒီလိုပါတဲ့။ ကတ္ တစ္ရာ ယူရင္ အျမတ္ ရာခိုင္ႏွဳန္းခြဲေပးမယ္ေပါ့။ ကတ္တစ္ရာမျပည့္ရင္ တစ္ျပားမွ မရပါတဲ့။ ကတ္တစ္ရာက သိန္းႏွစ္ရာ။ သိန္းႏွစ္ရာ ရင္းျပီး ကုန္မကုန္ အာမ ဘယ္သူခံေပးမလဲ။ ဖုန္းဆိုင္ေတြ ဒီေလာက္ ပြထေနတာ။ အဲ့ဒီလို မလုပ္ရင္ အျမတ္ခြဲမေပးဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔လဲ ေစ်းတင္ျပီး ေရာင္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သၾကၤန္ မတိုင္ခင္တုန္းကေတာ့ ပင္ရင္းဆိုင္ေတြမွာကို ေစ်းတက္ခဲ့တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အရုပ္ဆိုးပါတယ္။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကပဲ ကတ္ေတြကို လံုေလာက္ေအာင္ ထုတ္မေပးခဲ့တာလား။ လူေတြကပဲ ဥ ထားခဲ့တာလား ေတြးစရာပါ။

အခုတစ္မ်ိဳးလုပ္ျပန္ျပီ။ ႏွစ္သိန္းခြဲနဲ႔ေရာင္းေနတဲ့ WCDMA က အင္တာနက္လိုင္းတစ္ခါတည္း ပါမယ္ဆိုျပီး မပါခဲ့ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ WCDMA ဆိုတာ လိုင္းပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာကလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ WCDMA က frequency 2100MHz သံုးထားတဲ့အတြက္ ရိုးရိုး GSM ထက္စာရင္ ဧရိယာက်ဥ္းပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ေနရာတိုင္းမွာ 3G service မရႏိုင္ပါဘူး။ သူသတ္မွတ္ဧရိယာ ေက်ာ္သြားရင္ ရိုးရိုး GSM အတိုင္းပဲ ျပန္ျဖစ္သြားမွာပါ။ အဲ့ဒီအတြက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွားပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ GSM ေတြက ဟန္းဆက္အျမင့္မွာ သံုးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ.. network mode ကို ေရြးလို႔ရပါတယ္။ Dual Mode မွာထားေပးမယ္ဆိုရင္ 3G service ရတဲ့ေနရာေတြမွာ 3G service ကို သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကတ္ကလည္း service ေလွ်ာက္ထားရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီအခါမွာ 3G ကို သံုးလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ GSM နဲ့ WCDMA က အျပန္အလွန္ အသံုးျပဳလို႔ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအတြက္ WCDMA က ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ သူတို႔က ညစ္ပတ္ေပတူးျပီး အင္တာနက္လိုင္းကို WCDMA မွာပဲေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္လို႔ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြရဲ့ အသိသူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ဖုန္းဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မျဖစ္မေန ဝယ္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာရံုသီးသန္႔ပဲ သံုးမယ္ဆိုရင္ GSM ပဲဝယ္လိုက္ပါ။ WCDMA အတြက္နဲ့ ငါးေသာင္းအပိုအကုန္မခံပါနဲ႔။ ျပီးေတာ့ MPT ရဲ့ထံုးစံအရ ေငြရရင္ ဘာမဆို လုပ္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ေငြလိုလာတဲ့အခါက်ရင္ GSM ေတြကိုလဲ အင္တာနက္ ဖြင့္ေပးမွာပါ။  အဲ့ဒါေသခ်ာပါတယ္။ သူတို႔ေတြ လုပ္ေနက်ပဲေလ။

ငါးေထာင္တန္ဖုန္းကိစၥကို ေဒါက္တာျမတ္ဥာဏစိုး လႊတ္ေတာ္မွာ ေမးသြားေတာ့လည္း ေဝ့လည္
ေၾကာင္ပတ္နဲ႔  ေျဖသြားတဲ့ေမးခြန္းေတြက စိတ္ဆိုးခ်င္စရာပါပဲ။ ငါးေထာင္တန္ရယ္လို႔မွ မဟုတ္ဘးူ။ သင့္တင့္တဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ လူတိုင္း လူတိုင္းကိုင္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ေလ။ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အခုရက္ပိုင္း ပိုပို ဆိုးလာပါတယ္။ ဟိုဘက္က ေခၚရင္ ဒီဘက္က ကိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာ က်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ call duration ကို ၾကည့္လိုက္ မိနစ္ပိုင္း ဒါမွ မဟုတ္ စကၠန့္ပိုင္းေလာက္ ဝင္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ကလူက call tone ကို လံုးဝ မၾကားရဘူး။ call ဝင္လို႔ဝင္မွန္းလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ ဖုန္းေတြ ေျပာေနရင္းျပဳတ္ျပဳတ္က်တယ္။ အရင္ကလဲ ျဖစ္ေနက်ဆိုေပမယ့္ အခုပိုဆိုးလာတယ္။ အခု နယ္ကဖုနး္ေတြပါ သယ္လို႔ရေတာ့မယ္ဆို ပိုဆိုးလာဖို႔ ကိန္းျမင္တယ္။

အားလံုးကို ပိုက္ဆံမကုန္ေစခ်င္တဲ့
စိုင္းစိုင္း

ေက်ာက္စီပန္းခ်ီ Gems Art

ၾကံဳတုန္းၾကံဳခိုက္ေလး မိုးကုတ္က ေက်ာက္စီပန္းခ်ီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီေက်ာက္ပန္းခ်ီလုပ္ငန္းက ၁၉၉၈ - ၉၉ ေလာက္မွာ စတင္ခဲ့တာျဖစ္ျပီး တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ကေနျပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေနနဲ႔လည္း လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ စိုင္းစိုင္း ရွစ္တန္းေျဖျပီး ကုိးတန္းမတက္ခင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ေက်ာက္ပန္းခ်ီကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။ 


စိုင္းစိုင္းကို ေက်ာက္ပန္းခ်ီသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာကေတာ့ အခုထိ လုပ္ေနတုန္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ မိုးကုတ္ျမိဳ႔မွာ အၾကီးဆံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့လ မိုးကုတ္ျပန္ေတာ့ ဆရာ့ဆီကို အလည္ေရာက္တုန္း သူတို႔ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီေနတဲ့ ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 



စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တာေတြက ခရစ္စမတ္ပံုတူကားေလးေတြ၊ ေနာက္ ကာတြန္းပံုေလးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ျမန္မာ႔ရိုးရာပံုေလးေတြေပါ့ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ ေမာင္ႏွံပံုေလးေတြ၊ ေနာက္ တျခားပံုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီရတာ ေတာ္ေတာ္ လက္ဝင္ပါတယ္။ ပထမ ကိုယ္ပံုတူဆြဲမယ့္ ပန္းခ်ီကားကို မိတၱဴဆြဲရတယ္၊ မိတၱဴဆြဲလို႔အဆင္မေျပတဲ့ပံုေတြကိုဆို ဆရာက စကၠဴပါးေလးနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲေပးတယ္။ အဲ့ဒီ ေကာက္ေၾကာင္းပံု ဒါမွမဟုတ္ မိတၱဴပံုကိုမွ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီမယ့္ ဘုတ္ျပားေပၚကို မင္ခံစကၠဴနဲ႔ ထပ္ျပီး ေကာက္ေၾကာင္းလိုက္ရတယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ စံုျပီဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီေကာက္ေၾကာင္းေတြကို မွတ္မီးလိုင္း လိုက္ဆြဲရပါတယ္။ (မွတ္မီးဆိုတာ မဟူရာေက်ာက္ပါ၊ အဲ့ဒီ မဟူရာေက်ာက္ကို အရြယ္စံု ရေအာင္ ေထာင္းျပီး အမႈန္႔ခ်ရပါတယ္။ တျခား ေက်ာက္ေတြကိုလည္း အရိုင္းသံုးသင့္ အရိုင္း ၊ ေထာင္းသင့္ေထာင္း၊ ေသြးသင့္ ေသြး အဲ့ဒီလုပ္ရပါတယ္ )


မွတ္မီးလိုင္းဆြဲဖို႔အတြက္ မင္ခံလိုင္းေတြကို ေကာ္နဲ႔လိုင္းဆြဲျပီး မွတ္မီး  အပြင့္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စီရပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမႈန္႔ေတြနဲ႔ဆြဲပါတယ္။ သူက ပိုသပ္ရပ္ျပီး ပိုျမန္ပါတယ္။ ေအာက္မွာျပထားတဲ့ ပံုအတိုင္းေပါ့။ 

ဒါက မွတ္မီးနဲ႔ လိုင္းဆြဲေနတာပါ.. ပံုထဲမွာ ပါတဲ့သူကေတာ့ စိုင္းစိုင္းရဲ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ

 သူတို႔ဆြဲေနတဲ့ပံုက မဟာပိႏၷဲနတ္ဘုရားပံုတူ။ ပံုက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္။ ပံုထဲမွာ ျမင္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

အဲ့ဒီလိုပန္းခ်ီကား တစ္ကားလံုးကို လိုင္းဆြဲလို႔ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ မူလပံုေတြမွာ ပါတဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူတဲ့ ေက်ာက္ေတြကို သံုးျပီး ပန္းခ်ီစီရပါတယ္။ အႏုအရင့္ကစ ေသခ်ာေရြးျပီး စီရပါတယ္။ ဒါမွ ပန္းခ်ီကားက အသက္ဝင္မွာကိုး။

 ဒါက သူ႔တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီေနတဲ့ပံုပါ။ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားပံုပါ။

စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက ဖန္စီကားေလးေတြမ်ားေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းခဲ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဖန္စီကားေလးေတြက သိပ္မဆြဲၾကေတာ့ဘူးလို႔ထင္တယ္။ ပံုတူပန္းခ်ီေတြနဲ႔ တျခား ရိုးရာပံုေတြကိုပဲ ပိုစီၾကတယ္။  စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တာက သံုးလေလာက္ပဲဆိုေတာ့ သိပ္လဲ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ပံုတူပန္းခ်ီေတြ ဆြဲရေလာက္ေအာင္လဲ သင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။  


ပံုတူပန္းခ်ီကေတာ့ စီရတာ အခ်ိန္ပိုၾကာသလို ပိုလည္းလက္ဝင္ပါတယ္။ စိုင္းစိုင္းေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဆရာဆြဲေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကာ ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္ေတြရယ္ ေနာက္ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားပံုေတြဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ 


စိုင္းစိုင္းဆရာဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြက တျခားသူေတြယွဥ္ရင္ ေစ်းနည္းနည္းပိုတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသံုးတဲ့ေက်ာက္ေတြက တကယ့္သဘာဝေက်ာက္စစ္စစ္ေတြပဲဆိုတာ သူတို႔သိတဲ့အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူပန္းခ်ီကားစီမယ္ဆိုရင္ ဆရာ့ဆီပဲ လာၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြမွာ ေက်ာက္စီပန္းခ်ီကားေတြေတြ႔ဖူးတယ္။ ေက်ာက္ေတြရဲ့အေရာင္က အရမ္းစိုေနလို႔ အနီးကပ္ၾကည့္မိေတာ့မွ ေက်ာက္ေတြကို ေဆးဆိုးထားမွန္းသတိထားမိတယ္။ ေဆးဆိုးထားတဲ့ ေက်ာက္က ပိုလွတယ္ ထင္ရေပမယ့္ အတုအစစ္ခြဲတတ္တဲ့ သူေတြရဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ လွတယ္လို႔ကို မထင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ 

အေမစု ပံုေလး ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီထားတာကို ဓါတ္ပံုရိုက္ထားတာ။ ဆရာက သူဆြဲျပီးတဲ့ပံုေလးေတြကို အဲ့လိုပဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ရိုက္ထားတတ္တယ္။ စိုင္းစိုင္းက အဲ့ဒီဓါတ္ပံုကို ဓါတ္ပံုျပန္ရိုက္လာတာပါ။ ေတာ္ေတာ္တူတယ္ေနာ္။ က်က္သေရရွိလိုက္တာ

ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ပံုပါ။ မူရင္းပံုေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျပထားတာကို ရိုက္လာခဲ့တာ။ မိသားစုပံုပါတယ္။ ေနာက္ ထိုင္းဘုရင့္ပံုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုက ေတာ္ေတာ့္ကို တူတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

ဒါက ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္မွာ သကၤန္းေတာ္ကို အညံ႔ေက်ာက္ေတြနဲ႔ စီေနတာပါ ( အည႔ံေက်ာက္ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ေက်ာက္ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ေက်ာက္နာမည္ကိုက အည႔ံတဲ့။ သူက အေရာင္စံုနီးပါးကိုရွိတယ္။ ဟိုတီဗီမွာလာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးသမား တစ္ေယာက္ကို သတိရမယ္တယ္။ နီလာဆိုေပမယ့္ ေက်ာက္ကေလးေတြက အျပာေရာင္ေလးေတြေနာ္တဲ့.. ရယ္လိုက္ရတာ အူေတြကို လွိမ့္ေနတာပဲ။ နီလာဆိုတာ အျပာေရာင္မွန္း သူသိသင့္တာေပါ့ေနာ့ )

ဒါကေတာ့ ဆရာ့ ပန္းခ်ီခန္းပါ။ ေအာ္ဒါေတြ မွာခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း စိုင္းစိုင္းဆီက တစ္ဆင့္ မွာလို႔ရပါတယ္ေနာ့္။ အက်ိဳးေဆာင္ခ တစ္ျပားမွ မယူပါဘူး။ ေစတနာနဲ႔ ကူညီေပးမွာပါ. :) 

ဒီေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ တျခား သူဆြဲထားတဲ့ပံုေလးေတြပါ။ 

 

 

ပံုေတြ စာေတြကို အခ်ိန္ယူျပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဖတ္ေပးၾကည့္ေပးၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်။ :)

Whistle-Blower (ဝီစီမႈတ္သူေတာ့ မဟုတ္ပါ)

 ဟို တေလာက ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ Whistle-Blower တဲ့။ ၂၀၁၀ ေလာက္ကထြက္တာ။ ၁၉၉၈ - ၉၉ ခုႏွစ္ပိုင္းက ေဘာ့စနီးယားႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေျခခံျပီး ရိုက္ထားတာ လို႔ဆိုပါတယ္။

အဓိကဇာတ္ေဆာင္က Kathryn Bolkovac လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့ မင္းသမီး Rachel Weisz က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းသေဘာအရ သူက UN ရဲ့ Contractor တစ္ခုျဖစ္တဲ့ DynCorp ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကေနတစ္ဆင့္ ေဘာ့စနီးယားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ရဲ့အဓိက အလုပ္က လူကုန္ကူးမႈရယ္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းေတြကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ 

လူကုန္ကူးမႈေတြေနာက္ကို လိုက္ရင္း လိုက္ရင္းနဲ႔ သူတျဖည္းျဖည္း သိလာရတာက ဒီလုပ္ငန္းၾကီးရဲ့ ေနာက္မွာ UN က လူေတြ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူသိလာတာေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတဲ့အခါမွာ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔ကို အေမရိကားကို ျပန္ဖို႔စီစဥ္တယ္။ သူလက္မခံတဲ့အခါမွာ သူ႔ဆီကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြပို႔တယ္။ ျပီးေတာ့ သူအမႈဖြင့္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပိတ္ပစ္တယ္။ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံုေတြ႔ၾကံဳရပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေန Kathryn ကိုေျပာသြားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက
ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ေယာက္်ားဦးေရ တစ္ဝက္ေလာက္ဟာ စစ္ပြဲၾကီးထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရျပီ။ ဒီမိန္းကေလးေတြ ဒီကိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြအတြက္ျဖစ္မယ္လို႔ မင္းထင္သလဲ  တဲ့။

ေဘာ့စနီးယားဆိုတာက အခုခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အထိန္းအကြပ္ေအာက္မွာ ရွိေနရတုန္း။ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၉၈-၉၉ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးဝါးလိုက္မလဲ။ ညမထြက္ရအမိန္႔ေတြ၊ ေနာက္ မျငိမ္သက္မႈေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ညပိုင္းထြက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြရယ္ ေနာက္ ဌာနတစ္ခ်ိဳ႔ေလာက္က လူေတြေလာက္ပဲ။

တကယ္လဲ ေဘာ့စနီးယားကို လူကုန္ကူးခံရတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ ေဖာက္သည္က ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြအမ်ားဆံုးပါပဲ။ ေကာင္မေလးေတြမွာ ၁၅ - ၁၆ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ဖို႔အတြက္ ဖိအားေပးခံရတယ္။ ျငင္းဆန္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို အမ်ားေရွ႔မွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ျပီး အႏိုင္က်င့္တာေတြ အျပစ္ေပးတာေတြ လုပ္တယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီ ေဖာက္သည္ၾကီးမ်ားက စီးကရက္ေတြဖြာျပီး အရသာခံၾကည့္ေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ဆို သူတို႔ေတြက ကာကြယ္ေပးရမယ့္ လူေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေရာင္းဝယ္ျပီး ေပ်ာ္ပါးေနေတာ့ ဒီ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ဘဝက လံုးဝ ကူရာမဲ့ပါပဲ။ သူတို႔ကို အကူအညီေပးမယ့္ သူနဲ႔ ေတြ႔ေနတာေတာင္ သူတို႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြကို ဖြင့္ေျပာဖို႔အတြက္ သတၱိမရွိၾကေတာ့ဘူး။

သူရွာေတြ႔ထားတာေတြ သိထားတာေတြကို ေဘာ့စနီးယားက UN အၾကီးအကဲနဲ႔ DynCorp အဖြဲ့အစည္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး UN ရဲ့ အၾကီးအကဲေျပာသြားတဲ့ စကားကလဲ မွတ္သားစရာပါပဲ။

UN is very fragile . and these girls are just war whores. တဲ့။ ဟိုက္ရွားပါး........ ေရလည္ ေလးစားသြားျပီေနာ္..

ဒီဇာတ္ကားၾကည့္အျပီးမွာ ေတြးမိတာ တခ်ိဳ႔ေပါ့ဗ်ာ.။
ေငြေၾကးအရနည္းလို႔လား... UN လိုအဖြဲ႔အစည္းက ဝင္ေငြေကာင္းပါတယ္။
 ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြကပဲ ကာမဘီလူး သိပ္စီးေနၾကလို႔လား။ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာဝန္ထက္ ကိုယ္႔ အေသြးအသား ဆႏၵေတြေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ အက်ည္းတန္ပါတယ္။

တစ္ဖက္က ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း လူဆိုတာက ေလာဘသားေကာင္ေတြပဲေလ.. လြယ္လြယ္ရရင္ လိုခ်င္တာပဲေပါ့။ မ်ားမ်ားရေလ ပိုေကာင္းေလပဲေပါ့။ ဒီေကာင္မေလးေတြက ကိုယ့္အမ်ိဳးအေဆြမွ မဟုတ္ဘဲ ျပီးေတာ့ သူတို႔လုပ္တာကို လူေတြ မသိႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္လို႔လည္း လုပ္တာျဖစ္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးေတာ့ ရွိသင့္တယ္။
သူတို႔ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္မယ့္သူ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ဝိုင္းဖိၾကတယ္။ မလုပ္ရင္ မလုပ္နဲ႔။ ငါတို႔ လုပ္ေနတာကိုလဲ ဝင္မရွဳပ္နဲ႔.. မင္း အလုပ္မျပဳတ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ အထာမ်ိဳးေပါ့။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ UN လိုအဖြဲ႔အစည္းထဲအထိေတာင္ ေရာက္ေနတာလား။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးတာပဲ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို BBC ကေနတစ္ဆင့္ တစ္ကမၻာလံုးသိေအာင္ သူဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိ UN ကေတာ့ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ မရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ ျငင္းေနတုန္းပါပဲ။ Kathryn ကေတာ့ သူ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာေတြ အတြက္ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတဲ့အျပင္ တျခား ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကံေကာင္းတာက သူ DynCorp ကို တရားစြဲတာ ႏိုင္သြားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အဂၤလိပ္လို အေသးစိတ္ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ေတြမွာ ၾကည့္ပါ (၁)
လင့္ (၂)

ေနာက္ဆံုး ေတြးမိတာ တစ္ခုက ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီဆိုတိုင္း ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္ေဆးထိုးကာမွ ေဆးအတြက္နဲ႔ ေလးရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳခ်င္လို႔ပါ။ ဟိုး တေလာတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက INGO တစ္ခုက Country Director ဆိုလား။ တရုတ္ျပည္ဘက္ကို ကေလးေတြကို လူကုန္ကူးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာခဲ့ေသးတာပဲ။ လူကုန္ကူးမႈရပ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုစတာေလး ကပ္ရံုနဲ့ ျပီးသြားမယ့္ ျပႆနာမဟုတ္ေလေတာ့လဲ ခက္သား။ လူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ပိုရွိလာမည့္ေန႔က်လွ်င္ေတာ့ ဒီကိစၥေတြ ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္သြားမွာပါဟု ေတြးရံုမွတစ္ပါး...

ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တဟု ေခၚသည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းမသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနသည္။ ဘာဆိုဘာမွလဲ မလုပ္ခ်င္။ ဘယ္ကိုမွလဲ မသြားခ်င္။ ခါတိုင္းလုပ္ေနက် အလုပ္ေတြကိုပင္ အာရံုမစိုက္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက် ျဖစ္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့မိေသာ ကိစၥတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ မမွတ္မိတာမွ ဘာတစ္ခုကိုမွ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႔ကို ဖုန္းေခၚခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ သူ႔ကို ဘာေတြ ေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာကို ဘာလို႔ မမွတ္မိရတာလဲ။ 

ဖုန္းထဲမွာ ရွိေနေသာ SMS မ်ားကို ေလွ်ာက္မဖြမိခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ဖုန္းေခၚမိခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရွိေသာ မွတ္ဥာဏ္အခန္းငယ္မ်ားက အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ ပ်က္စီးယိုယြင္း ေနခဲ့ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမရစြာဘဲ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္မိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴကို ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။   

 ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ပင့္ကူအိမ္တစ္အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔သည္။ ပင့္ကူအိမ္ထဲမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွဳပ္ခါေနသည္႔ ပိုးေကာင္ တစ္ေကာင္ကို ပင့္ကူမွ်င္မ်ားႏွင့္ ရစ္ပတ္ေနေသာ ပင့္ကူ……။ အိုး .. ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သံေယာဇဥ္ ၾကိဳးမွ်င္တြင္ အရစ္ပတ္ခံေနရေသာ သားေကာင္ေလးျဖစ္ေနျပီလား။

ကၽြန္ေတာ္ အျမင္အာရံုလႊာေတြကို ခဏပိတ္လိုက္သည္။ ဟင့္အင္း.. ဒီအျဖစ္ကိုေတာ့ အေရာက္မခံႏိုင္။ ဒီေထာင္ေခ်ာက္ ဒီေလွာင္အိမ္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ ဘာလို႔လမ္းေဟာင္းကို ျပန္သြားမွာလဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာ ကၽြန္ေတာ္ကြဲကြဲျပားျပားသိလို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပီးျပီေလ။ 

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ႏွိပ္မိသြားတာလဲ။ 

ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ့မိသည္လဲ။ ျပန္စဥ္းစားမရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ ဘယ္အခန္းထဲမွာ ထိုအေၾကာင္းအရာေတြက ပိတ္မိေနခဲ့တာလဲ။ စိတ္ေမာစြာႏွင့္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ 

ထိုညက မွတ္မိသမွ်အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေတြ Mr.Bar B Q မွာ ညစာ စားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ႏွခြက္ေသာက္မိသလဲ မမွတ္မိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမည္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ခဲ့သလဲဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိ။ ည တစ္ေရးႏိုးလို႔ ေရထေသာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ကိုက္ေနျပီ။ ဒါဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ ခန္႔မွန္းလို႔ ရမည္ဟုထင္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အိပ္ရာထခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလံုးကို ေက်ာက္ခဲေပါင္း အလံုးတစ္ရာႏွင့္ ဝိုင္းထုထားသလို နာက်င္ကိုက္ခဲေနသည္။ 

ေခါင္းအကိုက္သက္သာေအာင္လို႔ ဘလက္ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္သည္။ သံပုရာသီးတစ္စိတ္ ညွစ္ထည့္ သၾကားမ်ားမ်ားထည့္ျပီး ေသာက္သည့္တိုင္ ေခါင္းကိုက္က သက္သာမသြား။ ေခါင္းကိုက္သည္က ေနာက္တစ္ေန႔အထိ မသက္သာ။ ( အရက္ေသာက္ျပီးလွ်င္ အခ်ိဳေလးႏွင့္ ျပန္ထိန္းရသည္ဟု သူ ေျပာဖူးသည္ကိုေတာ့ ထိုေန႔မနက္က သတိရမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ညက ဖုန္းဆက္ခဲ့မွန္း လံုးဝ သတိမရသည္က ကၽြန္ေတာ့္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )

လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ မူးျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔ညက ဘာေတြေျပာခဲ့သည္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိမရေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အသံုးမက်သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရံုမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေရးမပါေသာ ပတ္သက္မႈအေၾကာင္းေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ မေျပာမိဖို႔ ဆုေတာင္းရံုမွ တစ္ပါး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ ေျပာခဲ့မိသည္ဆိုလွ်င္ေရာ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ ၾကမ္းကၽြံလွ်င္ ႏွဳတ္ရေပမယ့္ စကားကၽြံခဲ့ျပီဆိုလွ်င္ ျပင္ဖို႔ရာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ မဟုတ္လား။

သူ႔ကို ဖုန္းဆက္မိခဲ့သည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းက SMS box ကို မေမႊခဲ့မီအခ်ိန္ပိုင္းအထိ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ရိုးအမွန္။ အိမ္ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ကိစၥေတြႏွင့္ ေက်ာင္းကိစၥေတြကို လံုးပန္းေနခဲ့သည္မို႔ ထိုအေၾကာင္းက တျဖည္းျဖည္း ေမွးမိွန္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာေတြေျပာခဲ့သည္ဆိုတာကို မမွတ္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ စိုးထိတ္ေနမိသည္။ 

သူ႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းျပန္ဆက္ျပီး ေမးရင္ေကာင္းမလား ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ဟိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာခဲ့လဲ လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးရမွာ သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ကသိကေအာက္ႏိုင္မည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ စိတ္လည္း ဆိုးမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ( ထင္ရံုတင္မဟုတ္ပါ.. အေသအခ်ာ ဆိုးပါလိမ့္မည္ ) သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ၾကီးျပီး လူၾကီးဆန္ေသာ သူသည္ ထိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ မူးျပီး ေျပာမွန္းလဲ သိပါလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ စိတ္ဆိုးခ်င္မွလည္း ဆိုးပါလိမ့္မည္။ အား..………….. ေတြးရင္း ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ပိုရွဳပ္လာသည္။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။

လမ္းခြဲဖို႔ ေျပာတုန္းက ေျပာခဲ့ျပီးမွ ဖုန္းေတြ ခဏခဏ ျပန္ဆက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို သူဘယ္လိုထင္မလဲ။

မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားအဆံုးတြင္ သူ႔ဘက္က ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သူ႔ကို ပိုခ်စ္ႏိုင္ေသာ သူ႔အလိုကို လိုက္ႏိုင္ေသာ သူ၏ လက္ထဲမွာ သူေနေပ်ာ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ လမ္းခြဲခဲ့ရျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ေလထဲတြင္ ေဆာက္ခဲ့ေသာ တိုက္အိမ္မ်ား ျပိဳလဲသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္ထက္ အေရးၾကီးေသာ အရာမ်ား မ်ားစြာရွိသည္ဟု ခံယူထားသူမွာ သူ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္အနည္းငယ္ၾကီးသလို ရင့္က်က္ေသာ သူ သည္ သိပ္ခံစားရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါ။ 

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာကို သတိရမိပါသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ ငယ္သည္ဆိုတာကို သိေတာ့ ေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ) အခုေခတ္ကေလးေတြက သံေယာဇဥ္ သိပ္မထားတတ္ၾကဘူး။ ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတာမ်ား ျမန္လြန္းလို႔ တဲ့။ အဲ့ဒီလို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လို႔ ပဲ ထင္ခ်င္ ထင္ပါေစေတာ့။ 

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဖုန္းထပ္မဆက္ခ်င္ေတာ့။ မဆက္ရဲေတာ့တာဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ အခုလက္ရွိ အေျခအနမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနေပ်ာ္ပါသည္။ (နည္းနည္း ဟာတာတာျဖစ္ေနတာကလဲ ေနာက္ဆို အသားက်သြားမွာပါဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။ ) သူသည္လည္း ေနေပ်ာ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သတိရလွ်င္ သူ႔ Facebook Page ကို သြားၾကည့္ရင္း အလြမ္းေျဖႏိုင္ပါသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ Page ကို ဝင္ၾကည့္လို႔ရသည္ပဲ။

သူ႔ကို ဖုန္းျပန္ဆက္သင့္ မဆက္သင့္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဝခြဲလို႔ မရျဖစ္ေနတုန္း………………။

တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆို အရက္ဘီယာ ေသာက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး…. ဆိုတာပင္ ။