ဒုတိယမၸိ ေက်ာင္းသားဘဝ

စိုင္းစိုင္းအသက္က အခုဆို ၂၆ ႏွစ္ထဲမွာ. ၂၀၀၈ က ေက်ာင္းျပီးတာဆိုေတာ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေပါ့။ ေက်ာင္းသားဘဝက လြမ္းစရာေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုးအတူ ေကာင္းအတူ အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက တကယ္ မေမ႔ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ မိုးလင္းခဲ့တဲ့ညေတြ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ညေတြ.. အမ်ားၾကီးပါပဲ.. စာက်က္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာ အဟီး.. ဘာပဲေျပာေျပာ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းတယ္။

ေက်ာင္းသားဘဝ ျပန္ရခ်င္ရင္ Master တန္းထပ္တက္ပါေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြမပါဘဲနဲ႔ေတာ့ မတက္ခ်င္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားတကာ Master တိုင္း လိုက္ Master ျပီး စာကို နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ ၾကက္တူေရြးက်က္က်က္ျပီး ေျဖရတာကို တကယ္ မၾကိဳက္ဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ေဝးေနတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီဆိုပါေတာ့။

ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ေဝးေနတယ္သာ ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ခါေလာက္ ပံုမွန္ ေရာက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားလည္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကို သြားသြားလည္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကို ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးသြားျပီဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ ကိုယ္ Fresher Welcome လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ကေလးေတြကေတာင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ လူၾကီးေတြျဖစ္ေနျပီကိုး။ ေက်ာင္းသားဘဝေတာ့ ေဝးပါျပီလို႔ေတာင္ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကံက ၾကံဖန္ျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီေလာက္က ေနာ္ေဝအစိုးရက ေပးတဲ့ ပညာသင္ဆုကို ေလွ်ာက္ထားတာ တက္ခြင့္ရတယ္။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္က သိပ္မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါင္းကူး program ကို တစ္လ တက္ခဲ့ရေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အေရြးခံရတဲ့ လူေလးဆယ္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ပါတယ္.. ျပီးေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔လဲပါေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။

ျပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္ ၁၄ ရက္ေန႔က ျမန္မာျပည္ကေန ဘန္ေကာက္ကို အေယာက္ေလးဆယ္လံုး ေလယာဥ္တစ္စီးတည္းနဲ႔ အတူတူထြက္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လွည္းတန္းကေန ဆူးေလကို သြားတာကမွ ၾကာတယ္လို႔ ထင္ရဦးမယ္။ (ေလယာဥ္ ပထမဆံုးစီးရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မွာပါ) .. ေလယာဥ္စတက္တယ္.. ျငိမ္သြားေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ ခ်ေပးတယ္ .. အစားအေသာက္ေတြ စားျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီလက္ဘက္ရည္ေသာက္တယ္.. ေသာက္ျပီးခဏေနေတာ့ လာသိမ္းတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မယ္တဲ့.. ျမန္ထွာလို႔ေတြးမိတယ္။။ ဟီး.. ေတာသားေလ ေတာသား သိတယ္ေနာ္...။

သုဝဏၰဘုမၼိ ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုး တန္းစီရတယ္ေပါ့.. အဲ့ဒီမွာ စိုင္းစိုင္းတို႔အားလံုးက ဒီဘက္ကို ေရာက္လာျပီ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္.. သူ႔ေဘးက ကုလားမၾကီးကို Departure Form ကူျဖည့္ေပးလိုက္တာ Passport မွားသြားတယ္... သူက ဟုိကုလားမၾကီး passport ၾကီးကို ကိုုင္ထားျပီး Immigration ဝင္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေရာေပါ့.. အကုန္လံုးကလည္း ဒီဘက္မွာဆိုေတာ့ ဟိုဘက္ကိုလည္း သြားကူညီေပးလို႔ မရ.. ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာတစ္ခုက ယိုးဒယားေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္ကို ဘယ္လိုမွ ဖမ္းလို႔ မမိတာပဲ။ သူတို႔ ဘာေျပာလို႔ ေျပာေနမွန္းကို နားမလည္ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းကို လိုက္ပို႔ေတာ့ အိမ္က ယိုးဒယားဖုန္းကတ္ေလးတစ္ကတ္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီဖုန္းကတ္နဲ႔ ေက်ာင္းကလာၾကိဳေနၾကတဲ့ စီနီယာေတြကို အေၾကာင္းၾကား ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ စိုင္းစိုင္းနဲ႔ အျပင္က စီနီယာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေနခဲ့ျပီး က်န္တဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းကို အရင္သြားခိုင္းလိုက္ရတယ္...

လူက ဗိုက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆာေနျပီ.. ဘန္ေကာက္ကို ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရာက္တာ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဟိုေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသးဘူး.. ေတာ္ေသးတာက သူ႔ကို ဖုန္းဆက္လို႔ရေနလို႔.. သူ႔ကိုလည္း အားမငယ္ဖို႔ အားေပးရတယ္.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း စကားမေပါက္ ဘာမေပါက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေၾကာက္မွာပဲ ထင္မိလို႔..

ေလးနာရီေက်ာ္လာမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ရတယ္.. ေတာ္ေသးတာေပါ့ အဆင္ေျပသြားလို႔.. သူ႔မလည္း ဟိုအခန္းဝင္ ေဖာင္ျဖည့္ ဒီအခန္းဝင္ေဖာင္ျဖည့္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားမွာပဲ.. ေလယာဥ္ကြင္းကထြက္ လာၾကိဳတဲ့အမကို လိုက္ရွာ၊ ျပီးေတာ့ တက္စီငွားျပီး ေက်ာင္းကို ဒိုးရတယ္။ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ စီးျပီးေတာ့ကာ... စိုင္းစိုင္းတို႔ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါတယ္.. AIT တဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဘန္ေကာက္ေရလႊမ္းေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံလိုက္ရတယ္.. သူကနည္းနည္းနိမ့္တာကိုး.. အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္အဆင္ေျပေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျမညီထပ္ေတြကေတာ့ သံုးလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။

ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမွာင္လုလုပဲ။ အထုပ္အပိုးေတြခ်ျပီး Cafeteria ကိုသြားတယ္။ မုန့္စားဖို႔ ပိုက္ဆံအိတ္လိုက္ရွာေတာ့ ရွိေတာ့ဝူး............... ။ အား........... စိတ္ေတာ္ေတာ္ တိုတယ္.. ဗိုက္ကဆာပါတယ္ဆို ပိုက္ဆံက တျပားမွ မက်န္ေတာ့ဘူး.. ဂိတ္ကို အေျပးသြားျပီး သတင္းေပးျပီး စံုစမ္းခိုင္းရတယ္။ ဒီေန႔ထိေတာ့ ဘာမွ မထူးဘူး.. ထူးလဲ မထူးလာေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ေလ.. ထားပါေတာ့.. ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲၾကပါတယ္.. ဟီး.. ထမင္း မငတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေက်းဇူးတင္တယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ။ ေက်ာင္းသားဘဝကို ဒုတိယတစ္ေခါက္ အတူတူျပန္တက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကူညီေပးၾကတဲ့အတြက္။

ဆရာေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္.. အခုပထမတစ္လက Bridging ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်ားရည္ဆမ္းကာလေပါ့ ဟဲဗီးၾကီးေတြက August မွာစမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့.. အီး.. ေက်ာေတာ့ခ်မ္းတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတူတဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံက ဘယ္လိုေနမယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးေလ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္  ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကိဳးစားၾကမယ္.. ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္.. ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း မည႔ံဘူးဆိုတာ ျပရမွာေပါ့ေနာ့။

ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ပညာသင္ဆုကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ စေခၚမယ္ဆိုတာကိုလည္း တင္ေပးပါ့မယ္.. ေစာင့္ၾကည့္ျပီး မွ်ေဝေပးၾကဖုိ႔ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ လူပိုမ်ားမ်ားေခၚမယ္လို႔ ေျပာၾကလို႔ပါ။ ၆၀ ေလာက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းျပီးခါစ Grading ေကာင္းတဲ့လူငယ္ေတြလဲ ေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္သက္ရွိထားတဲ့ လူေတြလဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရ ဌာနကလူေတြလဲ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီပညာသင္ဆုက ဘယ္အပိုင္းကိုမွ ေပးမယ္ဆိုျပီး ကန္႔သတ္မထားတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ Engineering တက္ရတဲ့လူေတြက အမ်ားဆံုးပဲ.. ေနာက္ျပီးေတာ့ Development ေပါ့.. MBA တက္ၾကမယ့္သူေတြကလည္း အမ်ားသားပဲ.. ကိုးေယာက္ေတာင္မွ.. MBA ကို ပညာသင္ဆုေပးတာ မရွိသေလာက္ရွားတယ္ေလ.. စိတ္ပါဝင္စားသူမ်ား အသင့္ျပင္ထားၾကပါေနာ္.. CGPA တို႔.. ေထာက္ခံစာတို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ထားေစခ်င္တယ္..

http://www.ait.ac.th/ မွာလည္း ဝင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္..