Ads 468x60px

27 April 2012

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျပီး

 

ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကေနျပီးေတာ့ GSM ဖုန္းေတြကို ျပီးခဲ့တဲ့လ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ကစျပီး ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ နယ္ေတြက အရင္စေရာင္းျပီးေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးေတြကို ဒီ ဧပရယ္လ ၉ ရက္ေန႔ေလာက္ကမွ စျပီး ေရာင္းခ်ခြင့္ေပးခဲ့တာပါ

နယ္ေတြမွာ စေရာင္းေတာ့ စိုင္းစိုင္းကလဲ နယ္ေရာက္ေနခဲ့တာ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးကုတ္မွာေပါ့။ မိုးကုတ္မွာ စစေရာင္းေတာ့ ေရာင္းရပါ့မလားလို႔ စိုင္းစိုင္း ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေရာင္းတဲ့ေနမွာ လူေတြ လူေတြ ဖုန္းဆိုင္ေတြမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးလို႔။ ႏွစ္သိန္းအတိနဲ႔ ေရာင္းေပးတဲ့ဆိုင္ရွိသလို ဝန္ေဆာင္ခ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ တင္ျပီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္လဲ ရွိတာေပါ့။ ေအာ္ ပထမေန႔မို႔ လူေတြ ဝယ္ၾကတာေနမွာပါေလ  
ေနာက္ေန႔ဆို ဝယ္တဲ့လူပါးသြားမွာပါ ဆိုျပီး ထင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ဆိုင္ေတြမွာ လူေတြ မ်ားျမဲမ်ားေနဆဲပါပဲ။ ႏွစ္သိန္းတန္ GSM မိုးကုတ္မွာ ပန္းပန္သြားပါတယ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဧပရယ္လ ပထမပတ္မွာ မေရာင္းေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူဝယ္ေပးမလို႔တဲ့။ Handset ပါလိုက္ၾကည့္ေပးပါဆိုျပီး စိုင္းစိုင္းကိုေခၚတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဖုန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရာက္သြားတယ္။ နာမည္ၾကီးပါပဲ။ ကတ္ေတြ ရေနျပီတဲ့။ ႏွစ္သိန္းအတိနဲ႔။ နံပါတ္ေရြးရင္ တစ္ေသာင္းအပိုထပ္ေဆာင္းေပးရမယ္တဲ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ကတ္ကုန္သြားျပီတဲ့။ ဟင္ လိုင္းေတြက ပြင့္ေနျပီလား။ အဲ့ဒီလိုဆိုက်ေတာ့ မပြင့္ေသးပါဘူးတဲ့။ ကိုးရက္ေန႔ေနာက္ပိုင္းမွ ပြင့္မွာပါတဲ့။ ထားပါေတာ့ မဝယ္မျဖစ္တဲ့ လူေတြ ဝယ္ၾကရမွာေပါ့ေလ။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းကိစၥၾကားထားတာပဲ လူေတြက အေရာင္းမသြက္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ေနာ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၉ ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လာတယ္။ မနက္ မိုးေတာင္ လင္းခါစေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ၆ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္။  ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေစ်းနဲ႔ရမယ္။ ဒီနံပါတ္က ဒီေစ်း ဒီနံပါတ္က ဒီေစ်း။  ဘာ. ဒီေကာင္ လာေနာက္ေနတာလား။ ႏွစ္သိန္း အတိနဲ႔ပဲ ေရာင္းရမယ္လို႔ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ထားျပီးကာမွ ဘာလို႔ ေစ်းေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ ကြာဟေနတာလဲ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ စာျပန္လိုက္တယ္။ မင္းဖုန္းကတ္ေတြက ေစ်းၾကီးေနတယ္။ တျခားေနရာမွာေတာင္ ႏွစ္သိန္းနဲ့ပဲေရာင္းေနတာ။ ခ်က္ခ်င္းစာျပန္လာတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲ တစ္ပတ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ဦးတဲ့။

အဟုတ္ပါပဲ။ ဘယ္ဆိုင္ကို ဆက္ဆက္ အကို ကတ္ကုန္ေနပါတယ္။
ေပါက္ေစ်းကေတာ့ ဒီေလာက္ပါရွင္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ မေက်နပ္ေသးဘူး။
ပင္ရင္းျဖန္႔ခ်ိေရးေတြနဲ႔ အက်ိဳးတူဆိုင္ေတြကို သြားမယ္။ တန္းစီရမယ္။ အကို ျဖန္႔ေစ်းက ဒီေလာက္ပါ။ သၾကၤန္ျပီးရင္ေတာ့ ေစ်းနည္းနည္းက်ႏိုင္ပါတယ္။ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေစာင့္ေပါ့အကိုရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း တင္းသြားတယ္။ ေစ်းကလဲ မတန္တဆ။ အဲ့ဒီအေပၚမွာေတာင္ သတ္မွတ္ေစ်းထက္ေက်ာ္ျပီး
အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနရတယ္။. ဘာလဲဒါက။

မၾကာပါဘူး။ ျပႆနာေတြ စပါတယ္။ လိုင္းေတြက်ပ္တာ။ ေခၚမရတာ။ ေဘလ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာ။ ဒါက ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ေဘလ္ေပ်ာက္ကုန္တာကေတာ့ အဆိုးဆံုးအျဖစ္အပ်က္ေပါ့။

၂၃ ရက္ေန့ကေတာ့ WCDMA စေရာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို မေရာင္းခင္ကလည္း သတင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္။ အင္တာနက္စနစ္ တစ္ခါတည္းပါမယ္။ မပါဘးူ။ GSM စနစ္ကို အင္တာနက္မေပးဘးူတဲ့။ WCDMA ကိုပဲ ေပးမွာတဲ့။ လိုင္းကလဲ ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လိုင္းပိုေကာင္းတာလဲ။ ကတ္ပိုေကာင္းလို႔တဲ့။
ေစ်းကလဲ ငါးေသာင္းပိုပါတယ္း ႏွစ္သိန္းခြဲေပါ့။ ထြက္လာေတာ့လဲ ဒီတိုင္းပါပဲ။ ဘာစနစ္မွ မပါပါဘူး။

စစေရာင္းတဲ့ ၂၃ ရက္ေန႔က ပင္ရင္းဆိုင္ေတြမွာဆိုရင္ တန္းစီျပီး ဝယ္ၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာလဲ ခ်စ္စရာ့ ျမန္မာ့စရိုက္ေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒီေနရာ ငါအရင္ဝင္တာ ငါေရာက္တာ။ ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ တန္းစီရင္း တန္းစီရင္းနဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကတ္ကုန္သြားပါေလေရာလား။ မရတဲ့လူေတြက စိတ္ေတြဆိုး။ အင္း.. တံုကင္ေလးေတြေတာ့ ေပးတယ္နဲ့ တူပါရဲ့။ ေနာက္ေန႔ျပန္လာတန္းစီဖို႔။

အမယ္ သူတို႔ေရာင္းတဲ့စနစ္ကလဲ အမိုက္သားကလား။ ဟန္းဆက္ပါ တစ္ခါတည္း တြဲဝယ္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ တန္းစီစရာမလိုဘူးတဲ့ခင္ဗ်ား။ VIP တန္းျဖစ္သြားပါေလေရာလား။ ဟန္းဆက္ေလးနဲ႔ ဖုန္းကတ္ေလးနဲ႔ ေၾကာ႔ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ျပန္ထြက္လာလိုက္ရံုပဲ။ မိုက္တယ္ဟုတ္။ ဟန္းဆက္မဝယ္ဘူးဆိုရင္ တန္းစီေပေရာ့ တေမ့တေမာ့။ သိတယ္ဟုတ္။ ခုရက္ပိုင္းက သိပ္ပူေနတာနဲ႔။ တန္းစီေနရင္း မူးလဲသြားတဲ့သူ မရွိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။
 

ကဲ ေရွ႔လာမယ့္လထဲမွာေတာ့ အရင္တုန္းက ၁၅ သိန္းဖုန္းေတြကို ၾကိဳတင္ေငြျဖည့္ကတ္စနစ္ေျပာင္းမယ္။ 
ေနာက္ နယ္က ဖုန္းေတြကိုလဲ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးစတဲ့ ျမိဳ႔ေတြကို ယူလာျပီး သံုးလို႔ရျပီ။ ( ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးပံု ေျပာပါတယ္။ မတ္လ အေစာပိုင္းက ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဖုန္းေတြက တျခား နယ္ကို ယူျပီးသံုးလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ေဒသတြင္းမွာပဲ သယ္ယူေျပာဆိုလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ မိုးကုတ္ဖုန္းက မိုးကုတ္မွာပဲ သံုးလို႔ရပါတယ္။ မႏၱေလးကို ယူလာျပီးသံုးလို႔မရေသးပါဘူး။ သူတို႔ေျပာတာကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဖုနး္ေတြ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ စုျပံဳ ေရာက္မလာေအာင္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္ဟုတ္ ဒါက Stupid Reason ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ သယ္ယူျပီး ေျပာလို႔ ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ေကာင္းပါတယ္ )


ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုက ဖုန္းဆင္းမ္ကတ္ဆိုတာက ထုတ္ရ အဲ့ေလာက္မခက္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ဒီဖုန္းကတ္ေတြကို activate လုပ္ထားဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမႏွစ္ စီမံကိန္းအေနနဲ႔ ေလးသန္း ခ်ထားေပးဖို႔ စီမံထားတယ္။ ေရာင္းခ်င္တာ ငမ္းငမ္းကိုတက္လို႔၊ ဒါေပမယ့္ ခ်ထားေပးေတာ့ ကုန္သြားတယ္တဲ့။ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ေစ်း မတက္ တက္ေအာင္ လုပ္ၾကတာကိုေျပာပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးရဲ႔ အျပစ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကားက စီးပြားေရးသမားေတြ ကိုယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္သြားျပီ။

ဆိုင္ေလးေတြဆီက ရတဲ့သတင္းကလဲ သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက ငါမသိတာ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔တို႔ဆိုင္ေတြကို ေစ်းတက္ရဲရင္ တက္ၾကည့္ အေရးယူမယ္လို႔ ၾကိမ္း သတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူလဲ မေရာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ သူတို႔ဆိုင္ေလးေတြ ကတ္ယူရတဲ့ပံုစံက ဒီလိုပါတဲ့။ ကတ္ တစ္ရာ ယူရင္ အျမတ္ ရာခိုင္ႏွဳန္းခြဲေပးမယ္ေပါ့။ ကတ္တစ္ရာမျပည့္ရင္ တစ္ျပားမွ မရပါတဲ့။ ကတ္တစ္ရာက သိန္းႏွစ္ရာ။ သိန္းႏွစ္ရာ ရင္းျပီး ကုန္မကုန္ အာမ ဘယ္သူခံေပးမလဲ။ ဖုန္းဆိုင္ေတြ ဒီေလာက္ ပြထေနတာ။ အဲ့ဒီလို မလုပ္ရင္ အျမတ္ခြဲမေပးဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔လဲ ေစ်းတင္ျပီး ေရာင္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သၾကၤန္ မတိုင္ခင္တုန္းကေတာ့ ပင္ရင္းဆိုင္ေတြမွာကို ေစ်းတက္ခဲ့တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အရုပ္ဆိုးပါတယ္။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကပဲ ကတ္ေတြကို လံုေလာက္ေအာင္ ထုတ္မေပးခဲ့တာလား။ လူေတြကပဲ ဥ ထားခဲ့တာလား ေတြးစရာပါ။

အခုတစ္မ်ိဳးလုပ္ျပန္ျပီ။ ႏွစ္သိန္းခြဲနဲ႔ေရာင္းေနတဲ့ WCDMA က အင္တာနက္လိုင္းတစ္ခါတည္း ပါမယ္ဆိုျပီး မပါခဲ့ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ WCDMA ဆိုတာ လိုင္းပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာကလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ WCDMA က frequency 2100MHz သံုးထားတဲ့အတြက္ ရိုးရိုး GSM ထက္စာရင္ ဧရိယာက်ဥ္းပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ေနရာတိုင္းမွာ 3G service မရႏိုင္ပါဘူး။ သူသတ္မွတ္ဧရိယာ ေက်ာ္သြားရင္ ရိုးရိုး GSM အတိုင္းပဲ ျပန္ျဖစ္သြားမွာပါ။ အဲ့ဒီအတြက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွားပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ GSM ေတြက ဟန္းဆက္အျမင့္မွာ သံုးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ.. network mode ကို ေရြးလို႔ရပါတယ္။ Dual Mode မွာထားေပးမယ္ဆိုရင္ 3G service ရတဲ့ေနရာေတြမွာ 3G service ကို သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကတ္ကလည္း service ေလွ်ာက္ထားရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီအခါမွာ 3G ကို သံုးလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ GSM နဲ့ WCDMA က အျပန္အလွန္ အသံုးျပဳလို႔ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအတြက္ WCDMA က ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ သူတို႔က ညစ္ပတ္ေပတူးျပီး အင္တာနက္လိုင္းကို WCDMA မွာပဲေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္လို႔ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြရဲ့ အသိသူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ဖုန္းဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မျဖစ္မေန ဝယ္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာရံုသီးသန္႔ပဲ သံုးမယ္ဆိုရင္ GSM ပဲဝယ္လိုက္ပါ။ WCDMA အတြက္နဲ့ ငါးေသာင္းအပိုအကုန္မခံပါနဲ႔။ ျပီးေတာ့ MPT ရဲ့ထံုးစံအရ ေငြရရင္ ဘာမဆို လုပ္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ေငြလိုလာတဲ့အခါက်ရင္ GSM ေတြကိုလဲ အင္တာနက္ ဖြင့္ေပးမွာပါ။  အဲ့ဒါေသခ်ာပါတယ္။ သူတို႔ေတြ လုပ္ေနက်ပဲေလ။

ငါးေထာင္တန္ဖုန္းကိစၥကို ေဒါက္တာျမတ္ဥာဏစိုး လႊတ္ေတာ္မွာ ေမးသြားေတာ့လည္း ေဝ့လည္
ေၾကာင္ပတ္နဲ႔  ေျဖသြားတဲ့ေမးခြန္းေတြက စိတ္ဆိုးခ်င္စရာပါပဲ။ ငါးေထာင္တန္ရယ္လို႔မွ မဟုတ္ဘးူ။ သင့္တင့္တဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ လူတိုင္း လူတိုင္းကိုင္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ေလ။ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အခုရက္ပိုင္း ပိုပို ဆိုးလာပါတယ္။ ဟိုဘက္က ေခၚရင္ ဒီဘက္က ကိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာ က်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ call duration ကို ၾကည့္လိုက္ မိနစ္ပိုင္း ဒါမွ မဟုတ္ စကၠန့္ပိုင္းေလာက္ ဝင္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ကလူက call tone ကို လံုးဝ မၾကားရဘူး။ call ဝင္လို႔ဝင္မွန္းလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ ဖုန္းေတြ ေျပာေနရင္းျပဳတ္ျပဳတ္က်တယ္။ အရင္ကလဲ ျဖစ္ေနက်ဆိုေပမယ့္ အခုပိုဆိုးလာတယ္။ အခု နယ္ကဖုနး္ေတြပါ သယ္လို႔ရေတာ့မယ္ဆို ပိုဆိုးလာဖို႔ ကိန္းျမင္တယ္။

အားလံုးကို ပိုက္ဆံမကုန္ေစခ်င္တဲ့
စိုင္းစိုင္း

24 April 2012

ေက်ာက္စီပန္းခ်ီ Gems Art

ၾကံဳတုန္းၾကံဳခိုက္ေလး မိုးကုတ္က ေက်ာက္စီပန္းခ်ီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီေက်ာက္ပန္းခ်ီလုပ္ငန္းက ၁၉၉၈ - ၉၉ ေလာက္မွာ စတင္ခဲ့တာျဖစ္ျပီး တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ကေနျပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေနနဲ႔လည္း လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ စိုင္းစိုင္း ရွစ္တန္းေျဖျပီး ကုိးတန္းမတက္ခင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ေက်ာက္ပန္းခ်ီကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။ 


စိုင္းစိုင္းကို ေက်ာက္ပန္းခ်ီသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာကေတာ့ အခုထိ လုပ္ေနတုန္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ မိုးကုတ္ျမိဳ႔မွာ အၾကီးဆံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့လ မိုးကုတ္ျပန္ေတာ့ ဆရာ့ဆီကို အလည္ေရာက္တုန္း သူတို႔ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီေနတဲ့ ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 



စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တာေတြက ခရစ္စမတ္ပံုတူကားေလးေတြ၊ ေနာက္ ကာတြန္းပံုေလးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ျမန္မာ႔ရိုးရာပံုေလးေတြေပါ့ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ ေမာင္ႏွံပံုေလးေတြ၊ ေနာက္ တျခားပံုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီရတာ ေတာ္ေတာ္ လက္ဝင္ပါတယ္။ ပထမ ကိုယ္ပံုတူဆြဲမယ့္ ပန္းခ်ီကားကို မိတၱဴဆြဲရတယ္၊ မိတၱဴဆြဲလို႔အဆင္မေျပတဲ့ပံုေတြကိုဆို ဆရာက စကၠဴပါးေလးနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲေပးတယ္။ အဲ့ဒီ ေကာက္ေၾကာင္းပံု ဒါမွမဟုတ္ မိတၱဴပံုကိုမွ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီမယ့္ ဘုတ္ျပားေပၚကို မင္ခံစကၠဴနဲ႔ ထပ္ျပီး ေကာက္ေၾကာင္းလိုက္ရတယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ စံုျပီဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီေကာက္ေၾကာင္းေတြကို မွတ္မီးလိုင္း လိုက္ဆြဲရပါတယ္။ (မွတ္မီးဆိုတာ မဟူရာေက်ာက္ပါ၊ အဲ့ဒီ မဟူရာေက်ာက္ကို အရြယ္စံု ရေအာင္ ေထာင္းျပီး အမႈန္႔ခ်ရပါတယ္။ တျခား ေက်ာက္ေတြကိုလည္း အရိုင္းသံုးသင့္ အရိုင္း ၊ ေထာင္းသင့္ေထာင္း၊ ေသြးသင့္ ေသြး အဲ့ဒီလုပ္ရပါတယ္ )


မွတ္မီးလိုင္းဆြဲဖို႔အတြက္ မင္ခံလိုင္းေတြကို ေကာ္နဲ႔လိုင္းဆြဲျပီး မွတ္မီး  အပြင့္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စီရပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမႈန္႔ေတြနဲ႔ဆြဲပါတယ္။ သူက ပိုသပ္ရပ္ျပီး ပိုျမန္ပါတယ္။ ေအာက္မွာျပထားတဲ့ ပံုအတိုင္းေပါ့။ 




ဒါက မွတ္မီးနဲ႔ လိုင္းဆြဲေနတာပါ.. ပံုထဲမွာ ပါတဲ့သူကေတာ့ စိုင္းစိုင္းရဲ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ

 သူတို႔ဆြဲေနတဲ့ပံုက မဟာပိႏၷဲနတ္ဘုရားပံုတူ။ ပံုက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္။ ပံုထဲမွာ ျမင္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
အဲ့ဒီလိုပန္းခ်ီကား တစ္ကားလံုးကို လိုင္းဆြဲလို႔ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ မူလပံုေတြမွာ ပါတဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူတဲ့ ေက်ာက္ေတြကို သံုးျပီး ပန္းခ်ီစီရပါတယ္။ အႏုအရင့္ကစ ေသခ်ာေရြးျပီး စီရပါတယ္။ ဒါမွ ပန္းခ်ီကားက အသက္ဝင္မွာကိုး။


 ဒါက သူ႔တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီေနတဲ့ပံုပါ။ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားပံုပါ။


စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက ဖန္စီကားေလးေတြမ်ားေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းခဲ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဖန္စီကားေလးေတြက သိပ္မဆြဲၾကေတာ့ဘူးလို႔ထင္တယ္။ ပံုတူပန္းခ်ီေတြနဲ႔ တျခား ရိုးရာပံုေတြကိုပဲ ပိုစီၾကတယ္။  စိုင္းစိုင္းလုပ္ခဲ့တာက သံုးလေလာက္ပဲဆိုေတာ့ သိပ္လဲ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ပံုတူပန္းခ်ီေတြ ဆြဲရေလာက္ေအာင္လဲ သင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။  


ပံုတူပန္းခ်ီကေတာ့ စီရတာ အခ်ိန္ပိုၾကာသလို ပိုလည္းလက္ဝင္ပါတယ္။ စိုင္းစိုင္းေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဆရာဆြဲေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကာ ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္ေတြရယ္ ေနာက္ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားပံုေတြဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ 


စိုင္းစိုင္းဆရာဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြက တျခားသူေတြယွဥ္ရင္ ေစ်းနည္းနည္းပိုတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသံုးတဲ့ေက်ာက္ေတြက တကယ့္သဘာဝေက်ာက္စစ္စစ္ေတြပဲဆိုတာ သူတို႔သိတဲ့အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူပန္းခ်ီကားစီမယ္ဆိုရင္ ဆရာ့ဆီပဲ လာၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြမွာ ေက်ာက္စီပန္းခ်ီကားေတြေတြ႔ဖူးတယ္။ ေက်ာက္ေတြရဲ့အေရာင္က အရမ္းစိုေနလို႔ အနီးကပ္ၾကည့္မိေတာ့မွ ေက်ာက္ေတြကို ေဆးဆိုးထားမွန္းသတိထားမိတယ္။ ေဆးဆိုးထားတဲ့ ေက်ာက္က ပိုလွတယ္ ထင္ရေပမယ့္ အတုအစစ္ခြဲတတ္တဲ့ သူေတြရဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ လွတယ္လို႔ကို မထင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ 


အေမစု ပံုေလး ေက်ာက္ပန္းခ်ီစီထားတာကို ဓါတ္ပံုရိုက္ထားတာ။ ဆရာက သူဆြဲျပီးတဲ့ပံုေလးေတြကို အဲ့လိုပဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ရိုက္ထားတတ္တယ္။ စိုင္းစိုင္းက အဲ့ဒီဓါတ္ပံုကို ဓါတ္ပံုျပန္ရိုက္လာတာပါ။ ေတာ္ေတာ္တူတယ္ေနာ္။ က်က္သေရရွိလိုက္တာ

ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ပံုပါ။ မူရင္းပံုေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျပထားတာကို ရိုက္လာခဲ့တာ။ မိသားစုပံုပါတယ္။ ေနာက္ ထိုင္းဘုရင့္ပံုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုက ေတာ္ေတာ့္ကို တူတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

ဒါက ျမတ္စြာဘုရားပံုေတာ္မွာ သကၤန္းေတာ္ကို အညံ႔ေက်ာက္ေတြနဲ႔ စီေနတာပါ ( အည႔ံေက်ာက္ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ေက်ာက္ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ေက်ာက္နာမည္ကိုက အည႔ံတဲ့။ သူက အေရာင္စံုနီးပါးကိုရွိတယ္။ ဟိုတီဗီမွာလာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးသမား တစ္ေယာက္ကို သတိရမယ္တယ္။ နီလာဆိုေပမယ့္ ေက်ာက္ကေလးေတြက အျပာေရာင္ေလးေတြေနာ္တဲ့.. ရယ္လိုက္ရတာ အူေတြကို လွိမ့္ေနတာပဲ။ နီလာဆိုတာ အျပာေရာင္မွန္း သူသိသင့္တာေပါ့ေနာ့ )

ဒါကေတာ့ ဆရာ့ ပန္းခ်ီခန္းပါ။ ေအာ္ဒါေတြ မွာခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း စိုင္းစိုင္းဆီက တစ္ဆင့္ မွာလို႔ရပါတယ္ေနာ့္။ အက်ိဳးေဆာင္ခ တစ္ျပားမွ မယူပါဘူး။ ေစတနာနဲ႔ ကူညီေပးမွာပါ. :) 

ဒီေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ တျခား သူဆြဲထားတဲ့ပံုေလးေတြပါ။ 







ပံုေတြ စာေတြကို အခ်ိန္ယူျပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဖတ္ေပးၾကည့္ေပးၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်။ :)

22 April 2012

Whistle-Blower (ဝီစီမႈတ္သူေတာ့ မဟုတ္ပါ)



 ဟို တေလာက ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ Whistle-Blower တဲ့။ ၂၀၁၀ ေလာက္ကထြက္တာ။ ၁၉၉၈ - ၉၉ ခုႏွစ္ပိုင္းက ေဘာ့စနီးယားႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေျခခံျပီး ရိုက္ထားတာ လို႔ဆိုပါတယ္။

အဓိကဇာတ္ေဆာင္က Kathryn Bolkovac လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့ မင္းသမီး Rachel Weisz က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းသေဘာအရ သူက UN ရဲ့ Contractor တစ္ခုျဖစ္တဲ့ DynCorp ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကေနတစ္ဆင့္ ေဘာ့စနီးယားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ရဲ့အဓိက အလုပ္က လူကုန္ကူးမႈရယ္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းေတြကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ 

လူကုန္ကူးမႈေတြေနာက္ကို လိုက္ရင္း လိုက္ရင္းနဲ႔ သူတျဖည္းျဖည္း သိလာရတာက ဒီလုပ္ငန္းၾကီးရဲ့ ေနာက္မွာ UN က လူေတြ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူသိလာတာေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတဲ့အခါမွာ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔ကို အေမရိကားကို ျပန္ဖို႔စီစဥ္တယ္။ သူလက္မခံတဲ့အခါမွာ သူ႔ဆီကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြပို႔တယ္။ ျပီးေတာ့ သူအမႈဖြင့္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပိတ္ပစ္တယ္။ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံုေတြ႔ၾကံဳရပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေန Kathryn ကိုေျပာသြားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက
ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ေယာက္်ားဦးေရ တစ္ဝက္ေလာက္ဟာ စစ္ပြဲၾကီးထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရျပီ။ ဒီမိန္းကေလးေတြ ဒီကိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြအတြက္ျဖစ္မယ္လို႔ မင္းထင္သလဲ  တဲ့။

ေဘာ့စနီးယားဆိုတာက အခုခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အထိန္းအကြပ္ေအာက္မွာ ရွိေနရတုန္း။ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၉၈-၉၉ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးဝါးလိုက္မလဲ။ ညမထြက္ရအမိန္႔ေတြ၊ ေနာက္ မျငိမ္သက္မႈေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ညပိုင္းထြက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြရယ္ ေနာက္ ဌာနတစ္ခ်ိဳ႔ေလာက္က လူေတြေလာက္ပဲ။

တကယ္လဲ ေဘာ့စနီးယားကို လူကုန္ကူးခံရတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ ေဖာက္သည္က ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြအမ်ားဆံုးပါပဲ။ ေကာင္မေလးေတြမွာ ၁၅ - ၁၆ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ဖို႔အတြက္ ဖိအားေပးခံရတယ္။ ျငင္းဆန္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို အမ်ားေရွ႔မွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ျပီး အႏိုင္က်င့္တာေတြ အျပစ္ေပးတာေတြ လုပ္တယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီ ေဖာက္သည္ၾကီးမ်ားက စီးကရက္ေတြဖြာျပီး အရသာခံၾကည့္ေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ဆို သူတို႔ေတြက ကာကြယ္ေပးရမယ့္ လူေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေရာင္းဝယ္ျပီး ေပ်ာ္ပါးေနေတာ့ ဒီ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ဘဝက လံုးဝ ကူရာမဲ့ပါပဲ။ သူတို႔ကို အကူအညီေပးမယ့္ သူနဲ႔ ေတြ႔ေနတာေတာင္ သူတို႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြကို ဖြင့္ေျပာဖို႔အတြက္ သတၱိမရွိၾကေတာ့ဘူး။

သူရွာေတြ႔ထားတာေတြ သိထားတာေတြကို ေဘာ့စနီးယားက UN အၾကီးအကဲနဲ႔ DynCorp အဖြဲ့အစည္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး UN ရဲ့ အၾကီးအကဲေျပာသြားတဲ့ စကားကလဲ မွတ္သားစရာပါပဲ။

UN is very fragile . and these girls are just war whores. တဲ့။ ဟိုက္ရွားပါး........ ေရလည္ ေလးစားသြားျပီေနာ္..

ဒီဇာတ္ကားၾကည့္အျပီးမွာ ေတြးမိတာ တခ်ိဳ႔ေပါ့ဗ်ာ.။
ေငြေၾကးအရနည္းလို႔လား... UN လိုအဖြဲ႔အစည္းက ဝင္ေငြေကာင္းပါတယ္။
 ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြကပဲ ကာမဘီလူး သိပ္စီးေနၾကလို႔လား။ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာဝန္ထက္ ကိုယ္႔ အေသြးအသား ဆႏၵေတြေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ အက်ည္းတန္ပါတယ္။

တစ္ဖက္က ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း လူဆိုတာက ေလာဘသားေကာင္ေတြပဲေလ.. လြယ္လြယ္ရရင္ လိုခ်င္တာပဲေပါ့။ မ်ားမ်ားရေလ ပိုေကာင္းေလပဲေပါ့။ ဒီေကာင္မေလးေတြက ကိုယ့္အမ်ိဳးအေဆြမွ မဟုတ္ဘဲ ျပီးေတာ့ သူတို႔လုပ္တာကို လူေတြ မသိႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္လို႔လည္း လုပ္တာျဖစ္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးေတာ့ ရွိသင့္တယ္။
သူတို႔ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္မယ့္သူ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ဝိုင္းဖိၾကတယ္။ မလုပ္ရင္ မလုပ္နဲ႔။ ငါတို႔ လုပ္ေနတာကိုလဲ ဝင္မရွဳပ္နဲ႔.. မင္း အလုပ္မျပဳတ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ အထာမ်ိဳးေပါ့။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ UN လိုအဖြဲ႔အစည္းထဲအထိေတာင္ ေရာက္ေနတာလား။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးတာပဲ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို BBC ကေနတစ္ဆင့္ တစ္ကမၻာလံုးသိေအာင္ သူဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိ UN ကေတာ့ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ မရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ ျငင္းေနတုန္းပါပဲ။ Kathryn ကေတာ့ သူ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာေတြ အတြက္ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတဲ့အျပင္ တျခား ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကံေကာင္းတာက သူ DynCorp ကို တရားစြဲတာ ႏိုင္သြားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အဂၤလိပ္လို အေသးစိတ္ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ေတြမွာ ၾကည့္ပါ (၁)
လင့္ (၂)

ေနာက္ဆံုး ေတြးမိတာ တစ္ခုက ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီဆိုတိုင္း ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္ေဆးထိုးကာမွ ေဆးအတြက္နဲ႔ ေလးရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳခ်င္လို႔ပါ။ ဟိုး တေလာတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက INGO တစ္ခုက Country Director ဆိုလား။ တရုတ္ျပည္ဘက္ကို ကေလးေတြကို လူကုန္ကူးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာခဲ့ေသးတာပဲ။ လူကုန္ကူးမႈရပ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုစတာေလး ကပ္ရံုနဲ့ ျပီးသြားမယ့္ ျပႆနာမဟုတ္ေလေတာ့လဲ ခက္သား။ လူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ပိုရွိလာမည့္ေန႔က်လွ်င္ေတာ့ ဒီကိစၥေတြ ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္သြားမွာပါဟု ေတြးရံုမွတစ္ပါး...

18 April 2012

ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တဟု ေခၚသည္။




ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းမသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနသည္။ ဘာဆိုဘာမွလဲ မလုပ္ခ်င္။ ဘယ္ကိုမွလဲ မသြားခ်င္။ ခါတိုင္းလုပ္ေနက် အလုပ္ေတြကိုပင္ အာရံုမစိုက္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက် ျဖစ္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့မိေသာ ကိစၥတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ မမွတ္မိတာမွ ဘာတစ္ခုကိုမွ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႔ကို ဖုန္းေခၚခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ သူ႔ကို ဘာေတြ ေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာကို ဘာလို႔ မမွတ္မိရတာလဲ။ 

ဖုန္းထဲမွာ ရွိေနေသာ SMS မ်ားကို ေလွ်ာက္မဖြမိခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ဖုန္းေခၚမိခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ မမွတ္မိရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရွိေသာ မွတ္ဥာဏ္အခန္းငယ္မ်ားက အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ ပ်က္စီးယိုယြင္း ေနခဲ့ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမရစြာဘဲ အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္မိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴကို ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။   

 ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ပင့္ကူအိမ္တစ္အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔သည္။ ပင့္ကူအိမ္ထဲမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွဳပ္ခါေနသည္႔ ပိုးေကာင္ တစ္ေကာင္ကို ပင့္ကူမွ်င္မ်ားႏွင့္ ရစ္ပတ္ေနေသာ ပင့္ကူ……။ အိုး .. ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သံေယာဇဥ္ ၾကိဳးမွ်င္တြင္ အရစ္ပတ္ခံေနရေသာ သားေကာင္ေလးျဖစ္ေနျပီလား။

ကၽြန္ေတာ္ အျမင္အာရံုလႊာေတြကို ခဏပိတ္လိုက္သည္။ ဟင့္အင္း.. ဒီအျဖစ္ကိုေတာ့ အေရာက္မခံႏိုင္။ ဒီေထာင္ေခ်ာက္ ဒီေလွာင္အိမ္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ ဘာလို႔လမ္းေဟာင္းကို ျပန္သြားမွာလဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာ ကၽြန္ေတာ္ကြဲကြဲျပားျပားသိလို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပီးျပီေလ။ 

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ႏွိပ္မိသြားတာလဲ။ 

ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ့မိသည္လဲ။ ျပန္စဥ္းစားမရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ ဘယ္အခန္းထဲမွာ ထိုအေၾကာင္းအရာေတြက ပိတ္မိေနခဲ့တာလဲ။ စိတ္ေမာစြာႏွင့္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ 

ထိုညက မွတ္မိသမွ်အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေတြ Mr.Bar B Q မွာ ညစာ စားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာေသာက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ႏွခြက္ေသာက္မိသလဲ မမွတ္မိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမည္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ခဲ့သလဲဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိ။ ည တစ္ေရးႏိုးလို႔ ေရထေသာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ကိုက္ေနျပီ။ ဒါဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ ခန္႔မွန္းလို႔ ရမည္ဟုထင္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အိပ္ရာထခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလံုးကို ေက်ာက္ခဲေပါင္း အလံုးတစ္ရာႏွင့္ ဝိုင္းထုထားသလို နာက်င္ကိုက္ခဲေနသည္။ 

ေခါင္းအကိုက္သက္သာေအာင္လို႔ ဘလက္ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္သည္။ သံပုရာသီးတစ္စိတ္ ညွစ္ထည့္ သၾကားမ်ားမ်ားထည့္ျပီး ေသာက္သည့္တိုင္ ေခါင္းကိုက္က သက္သာမသြား။ ေခါင္းကိုက္သည္က ေနာက္တစ္ေန႔အထိ မသက္သာ။ ( အရက္ေသာက္ျပီးလွ်င္ အခ်ိဳေလးႏွင့္ ျပန္ထိန္းရသည္ဟု သူ ေျပာဖူးသည္ကိုေတာ့ ထိုေန႔မနက္က သတိရမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ညက ဖုန္းဆက္ခဲ့မွန္း လံုးဝ သတိမရသည္က ကၽြန္ေတာ့္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )

လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ မူးျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔ညက ဘာေတြေျပာခဲ့သည္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိမရေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အသံုးမက်သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရံုမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေရးမပါေသာ ပတ္သက္မႈအေၾကာင္းေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ မေျပာမိဖို႔ ဆုေတာင္းရံုမွ တစ္ပါး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ ေျပာခဲ့မိသည္ဆိုလွ်င္ေရာ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ ၾကမ္းကၽြံလွ်င္ ႏွဳတ္ရေပမယ့္ စကားကၽြံခဲ့ျပီဆိုလွ်င္ ျပင္ဖို႔ရာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ မဟုတ္လား။

သူ႔ကို ဖုန္းဆက္မိခဲ့သည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းက SMS box ကို မေမႊခဲ့မီအခ်ိန္ပိုင္းအထိ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ရိုးအမွန္။ အိမ္ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ကိစၥေတြႏွင့္ ေက်ာင္းကိစၥေတြကို လံုးပန္းေနခဲ့သည္မို႔ ထိုအေၾကာင္းက တျဖည္းျဖည္း ေမွးမိွန္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာေတြေျပာခဲ့သည္ဆိုတာကို မမွတ္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ စိုးထိတ္ေနမိသည္။ 

သူ႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းျပန္ဆက္ျပီး ေမးရင္ေကာင္းမလား ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ဟိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာခဲ့လဲ လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးရမွာ သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ကသိကေအာက္ႏိုင္မည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ စိတ္လည္း ဆိုးမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ( ထင္ရံုတင္မဟုတ္ပါ.. အေသအခ်ာ ဆိုးပါလိမ့္မည္ ) သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ၾကီးျပီး လူၾကီးဆန္ေသာ သူသည္ ထိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ မူးျပီး ေျပာမွန္းလဲ သိပါလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ စိတ္ဆိုးခ်င္မွလည္း ဆိုးပါလိမ့္မည္။ အား..………….. ေတြးရင္း ေတြးရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ပိုရွဳပ္လာသည္။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။

လမ္းခြဲဖို႔ ေျပာတုန္းက ေျပာခဲ့ျပီးမွ ဖုန္းေတြ ခဏခဏ ျပန္ဆက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို သူဘယ္လိုထင္မလဲ။
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားအဆံုးတြင္ သူ႔ဘက္က ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သူ႔ကို ပိုခ်စ္ႏိုင္ေသာ သူ႔အလိုကို လိုက္ႏိုင္ေသာ သူ၏ လက္ထဲမွာ သူေနေပ်ာ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ လမ္းခြဲခဲ့ရျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ေလထဲတြင္ ေဆာက္ခဲ့ေသာ တိုက္အိမ္မ်ား ျပိဳလဲသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္ထက္ အေရးၾကီးေသာ အရာမ်ား မ်ားစြာရွိသည္ဟု ခံယူထားသူမွာ သူ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္အနည္းငယ္ၾကီးသလို ရင့္က်က္ေသာ သူ သည္ သိပ္ခံစားရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါ။ 

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာကို သတိရမိပါသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ ငယ္သည္ဆိုတာကို သိေတာ့ ေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ) အခုေခတ္ကေလးေတြက သံေယာဇဥ္ သိပ္မထားတတ္ၾကဘူး။ ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတာမ်ား ျမန္လြန္းလို႔ တဲ့။ အဲ့ဒီလို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လို႔ ပဲ ထင္ခ်င္ ထင္ပါေစေတာ့။ 

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဖုန္းထပ္မဆက္ခ်င္ေတာ့။ မဆက္ရဲေတာ့တာဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ အခုလက္ရွိ အေျခအနမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနေပ်ာ္ပါသည္။ (နည္းနည္း ဟာတာတာျဖစ္ေနတာကလဲ ေနာက္ဆို အသားက်သြားမွာပါဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။ ) သူသည္လည္း ေနေပ်ာ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သတိရလွ်င္ သူ႔ Facebook Page ကို သြားၾကည့္ရင္း အလြမ္းေျဖႏိုင္ပါသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ Page ကို ဝင္ၾကည့္လို႔ရသည္ပဲ။

သူ႔ကို ဖုန္းျပန္ဆက္သင့္ မဆက္သင့္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဝခြဲလို႔ မရျဖစ္ေနတုန္း………………။

တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆို အရက္ဘီယာ ေသာက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး…. ဆိုတာပင္ ။

16 April 2012

ပတၱျမားေျမသို႔..


                     
 

မျပန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတိေျမသို႔ ျပီးခဲ့သည့္လက ကၽြန္ေတာ္အျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီဝမ္းကြဲ ရွင္ျပဳအတြက္ ရန္ကုန္မွ မိသားစုဝင္မ်ား ကိုယ္စား တက္ေရာက္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မိုးကုတ္သို႔ မျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေနာက္ဆံုး ျပန္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ မိုးကုတ္ျပန္လွ်င္ ရန္ကုန္မွ မႏၱေလး၊ ထိုမွတဆင့္ ကားေျပာင္းစီးရသည္ျဖစ္ရာ အခ်ိန္ကုန္လွသည္။ 

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေျဖျပီးခ်ိန္မွစ၍ ရန္ကုန္တြင္သာ အေနမ်ားခဲ့သည္။ ေက်ာက္ဆည္တြင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည့္ ၆ ႏွစ္တာ ကာလတြင္လည္း ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ မိုးကုတ္သို႔ မျပန္ျဖစ္ခဲ့ဘဲ ရန္ကုန္သို႔သာ ျပန္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၂ မွ ၂၀၁၂ခုႏွစ္အတြင္း ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မိုးကုတ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည့္ အၾကိမ္က လက္ခ်ိဳးေရ၍ ရႏိုင္သည္။ ငါးၾကိမ္ခန့္သာရွိမည္ဟုထင္သည္။ ပံုမွန္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိုးကုတ္ျပန္မလားဟု လာေမးပါက ေခါင္းခါ၍ ျငင္းမိျမဲ။ မျပန္လိုျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း မိုးကုတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အရာမ်ားက မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္ရာ ျပန္ျခင္း မျပန္ျခင္းသည္ ဘာမွ ထူးျခားမလာဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည့္အတြက္ မျပန္ျဖစ္ခဲ့။ 

သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးဝမ္းကြဲ ရွင္ျပဳအတြက္ သြားရမည့္သူက ကၽြန္ေတာ္မွလြဲ၍ မည္သူမွမရွိ။ အဘြားႏွင့္ အကိုက သြားခ်င္ေသာ္လည္း အဘြားကို ခရီးပန္းမည္စိုးေသာေၾကာင့္ မသြားေစလို။ အကိုကေတာ့ အလုပ္မအား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မအားပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အကိုအလုပ္ထက္စာလွ်င္ တာဝန္သိပ္မၾကီးသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လာမည္ဟု မိုးကုတ္အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။ ျပန္ရမည့္ရက္ နီးကပ္လာေလေလ စိတ္လွဳပ္ရွားေလျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးျပန္ျဖစ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ယခုအခ်ိန္ၾကား ေလးႏွစ္မွ် ျခားေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က သိခဲ့ေသာ မိုးကုတ္ႏွင့္ ယခုမိုးကုတ္ ဘာေတြ ကြာျခားေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွသည္။

မတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔ ညတြင္ မႏၱေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမဝမ္းကြဲ (ရွင္ျပဳမည့္ ညီ၏ အစ္မ) လဲ ပါသည္။ မတ္လအတြင္း မႏၱေလးသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ခရီးသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မႏၱေလးရွိ သူငယ္ခ်င္းကို လာၾကိဳရန္ဖုန္းဆက္သည္။ မနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ ကၽြဲဆန္ကန္ ကားဝင္းသို႔ ေရာက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းလာအၾကိဳကို ခဏမွ် ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ညီမေလးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္လိုက္ပို႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာ စားၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္ဆည္နည္းပညာတကၠသိုလ္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမတစ္ေခါက္ လာစဥ္က မျပီးျပတ္ေသးေသာ ေက်ာင္းကိစၥမ်ားကို အျပတ္ျဖတ္မည္ဆိုေသာ စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ပါသည္။ ဒီေန႔ျပီး နက္ျဖန္မနက္ မိုးကုတ္တက္မည္ေပါ့။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ကံသည္ ၾကံဖန္ျပီး ဆိုးတတ္ပါသည္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းထံေရာက္ေတာ့ ျပီးခဲ့တစ္ေခါက္ တင္ထားခဲ့ေသာ ကိစၥေတြက မျပီးေသး။ ခုမွ စလုပ္ရသည္။ သြားပါျပီ။ Grading နဲ႔ GPA ထုတ္တာ ဒီေလာက္ခက္ခဲမွန္း သိခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္းျပီးကတည္းက တစ္ခါတည္း ထုတ္ပါသည္။  ျပီးေတာ့ စာသြားစီေတာ့ စာစီစာရိုက္လုပ္ေပးသည့္ ဆရာမက စာေမးပြဲအခန္းေစာင့္က်သည္တဲ့။ နက္ျဖန္မွ လာယူပါတဲ့။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ မိုးကုတ္ကို တစ္ရက္ေနာက္က်မွ သြားရေတာ့မွာေပါ့ေလဟု ေတြးေျဖသိမ့္သည္။ မႏၱေလးျပန္ ညအိပ္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေက်ာက္ဆည္ ျပန္လာရန္ အားေမြးသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ စိုင္းစိုင္း၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္လာသည္။ သူကလဲ AIT တြင္ ေက်ာင္းေလွ်ာက္မည္တဲ့။ စိုင္းစိုင္းကို ေမာ္ကြန္းထိန္းထံမွ recommendation ေတာင္းခဲ့ပါဟုဆိုသည္။ အင္းေလ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ကိုယ္က ေက်ာက္ဆည္ေရာက္ေနျပီပဲ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ မေန႔က တင္ထားခဲ့ေသာ Grading ႏွင့္ GPA စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စစ္ေဆးျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ recommendation ေရးေပးရန္ ဆရာမကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ စဥ္းစားသည္။ စိုင္းစိုင္းဆီမွာေတာ့ စာေတြက စံုေနျပီ။ သို႔ေသာ္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီက ေတာင္းခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေတာင္းေပးျပီး ကိုယ္က်ေတာ့ မေတာင္းဘူးဆိုလွ်င္ ဆရာမ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထင္သြားမည္ကိုလဲ စိုးပါသည္။ ထို႔အတြက္ မထူးပါဘူးေလဟု ေတြးျပီး ႏွစ္ေစာင္ေတာင္းလိုက္သည္။ ျပႆနာက ဒီမွာ ထပ္စပါသည္။ သား ေနာက္တစ္ပတ္မွ လာယူလိုက္ေတာ့တဲ့။ စိုင္းစိုင္း ဆံပင္ေမြးေတြ အားလံုးေထာင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာလို႔ ဒီေက်ာင္းကို ခဏခဏ လာေနရပါလိမ့္ေနာ္.. စိတ္က တိုစျပဳသည္။ မိုးကုတ္က ျပန္လာလွ်င္ ေက်ာက္ဆည္ မဝင္ခ်င္ေတာ့။ မႏၱေလးမွာ ခဏနားျပီး ညကားစီးျပီး ရန္ကုန္ကို တန္းဆင္းမည္ စိတ္ကူးထားသည္မ်ားက အခုေတာ့ သြားပါျပီ။ အင္း.. သူငယ္ခ်င္းကို ယူခိုင္းလို႔ရမွာပါေလဟု စဥ္းစားကာ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းညိတ္ခဲ့လိုက္သည္။

ည မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးကုတ္ကားဂိတ္သို႔ ကားလတ္မွတ္သြားျဖတ္သည္။ လာၾကိဳရမည့္ ေနရာေျပာျပီးသည့္ ေနာက္ ၂၄ လမ္းမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံဝင္သည္။ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာျပီး ညက်မွ ထပ္ေတြ႔ရန္ ခ်ိန္းလိုက္သည္။ အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး မႏၱေလးသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ခ်ီတက္ၾကသည္။ ေရႊခိုင္အကင္ဆိုင္တြင္ အကင္စား၊ အခ်ိဳရည္ေသာက္ ေထြရာေလးပါး ေလွ်ာက္ေျပာျပီး ည ၉ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ျပန္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ (၂၄) ရက္ေန႔ မနက္ ၇ ခြဲတြင္ ကားလာၾကိဳသည္။ ဗင္ကားထဲတြင္ ဘုန္းၾကီးသံုးပါး၊ ကားေမာင္းသူႏွင့္ စိုင္းစိုင္း။ ဘုန္းဘုန္းသံုးပါးေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို နားလည္တစ္ခ်က္ မလည္တစ္ခ်က္ နားေထာင္ျပီး မိုးကုတ္သို႔ ဦးတည္ခဲ့သည္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကေတာ့ မ ဟ န ဆိုလား ဘာလား၊ ေနာက္ ေရႊညဝါ ဆရာေတာ္အေၾကာင္းလဲပါသည္။ ရွင္ဂမၻီရအေၾကာင္းေတြလဲပါသည္။ ေနာက္ တျခား ဘာသာေတြႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ ေတြ၏ ကြာျခားပံုေတြကို ၾကားရသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာသာျခားတစ္ေယာက္က သူ႔ေက်ာင္းပိုင္ေျမကို ကာကြယ္ေပးသည့္အတြက္ အဆိုပါပုဂၢိဳလ္ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက ရပ္ရြာအက်ိဳးေဆာင္အျဖစ္ ေထာက္ခံေပးသည္တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား… ဘာေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ ေျခလွမ္းသြက္လွေခ်လား ဘာသာျခားေတြက။ ထားပါေတာ့ေလ။

မနက္ ၇ နာရီခြဲကတည္းက ထြက္လာေသာ ကားသည္ ေန႔လည္ ၂ နာရီသာသာခန္႔ တြင္ေတာ့ စိုင္းစိုင္း၏ အေဒၚအိမ္ေရွ႔တြင္ ဆိုက္ပါသည္။ အထုပ္ေတြဆြဲျပီး ကားေပၚက ဆင္းသည္။ အိမ္ျခံဝင္းတံခါးေရွ႔အေရာက္တြင္ စိုင္းစိုင္း၏ ညီဝမ္းကြဲကေလး အေျပးေလး လာၾကိဳသည္။ သူသည္ စိုင္းစိုင္းကို တစ္ေန႔လံုးေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္ဟု ဦးေလး ေျပာသည္တြင္ စိုင္းစိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ေမွ်ာ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေမာတယ္ဆိုတာ စိုင္းစိုင္းသိပါသည္။ ညီေလးကို ေခၚျပီး ေစ်းထဲရွိ အေဒၚ႔ဆိုင္သို႔ ေရာက္ျပီဆိုသည့္အေၾကာင္း သြားေျပာရသည္။ ယခင္က စည္ကားလွသည့္ ေစ်းၾကီးသည္ အခုခ်ိန္တြင္ လူခပ္က်ဲက်ဲသာ ရွိေတာ့သည္ပဲ။ ဆိုင္နီးနားခ်င္းေတြက စပ္စုသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ စိုင္းစိုင္းကို လွမ္းၾကည့္ ၾကသည္။ အေဒၚက ဒါ ကၽြန္မ သားအၾကီးဆံုးေလ ဟု ခပ္ေနာက္ေနာက္ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ အေမ့ကို သတိရမိသည္။ အေမ့ေနာက္တြင္ အေဖသည္ ကပ္ပါလာသည္။ အေဖသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနမွာပဲ။ 

သာသနာ႔ေဘာင္သို႔ အေဖဝင္ေရာက္ခဲ့တာ ေလးငါးႏွစ္မွ် ရွိျပီေပါ့။ သို႔ေသာ္ အေဖသည္ အေဖပါပဲ။ အေဖသည္ မေတြ႔တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔လွ်င္ ေပ်ာ္ရွာပါလိမ့္မည္။ အေဒၚ့ကို ရြာသြားျပီး အေဖနဲ႔သြားေတြ႔လိုက္ဦးမယ္ဟု ခြင့္ပန္ေတာ့ အေဒၚက သံုးနာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္.. ညမိုးမခ်ဳပ္ခင္ေတာ့ ျပန္လာခဲ့ ဟု ေျပာျပီး ခြင့္ျပဳသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္တက္စီ တစ္စီးငွားလိုက္သည္။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ အရင္ကႏွင့္ သိပ္ျပီးကြာျခားသြားသည္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရြာဆီသို႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ျပီ။ ရြာမွာ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမႈေတြကိုမ်ား ျမင္ရမွာပါလိမ့္. ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိခ်င္ပါသည္။ 

 ဒါက မိုးကုတ္ျမိဳ႔၏ က်က္သေရေဆာင္ ခ်မ္းသာၾကီးဘုရားျဖစ္ပါသည္။ တပို႔တြဲလဆိုလွ်င္ ခ်မ္းသာၾကီး ဘုရားပြဲကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိသည္။


ယခု ဖူးေတြ႔ရသည္က ေဖာင္ေတာ္ဦးျမတ္စြာဘုရားကိန္းဝပ္စံပယ္ရာ ေက်ာင္းေတာ္ျဖစ္ပါသည္။  ခ်မ္းသာၾကီးဘုရားပြဲအျပီး တေပါင္းလဆိုလွ်င္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပြဲကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို က်င္းပေလ့ ရွိပါသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဆိုပါ ဘုရားပြဲေတြေရာက္လွ်င္ အျမဲ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိပါေသးသည္။

7 April 2012

တို႔ေမေမ


ဒီေန႕ သမီးေမြးေန႕မွာ အရင္ဆံုး သတိရမိတာ အေမ့ကိုပါ။သမီးအရြယ္ဆိုရင္ အေမက သမီးတုိ႕ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ကုိ ေမြးၿပီးၿပီေပါ့ေနာ္။

ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ အမိ်ဳးမ်ိဳးခ်က္ေကၽြးၿပီး ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္းနဲ႕ မိသားစု ထမင္းအိုးကို ျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ......

မမႀကီးနဲ႕ အတူတူ မိုးကုတ္၊မႏၱေလး၊ရန္ကုန္၊ေတာင္ႀကီး၊မံုရြာ အို... အစံုပါပဲ လွည့္သြားေနရတာ။ခရီးကျပန္လာရင္လည္း စံုေနေအာင္ ၀ယ္ခဲ့ေပးတတ္ေသးတယ္။သမီးစာေမးပြဲ ေျဖတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း အိမ္မွာ အေမမရွိတာ မ်ားေတာ့ စိတ္ေကာက္ခဲ့မိတဲ့ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္...
 
ငယ္တုန္းက နားမလည္တတ္ေသးလို႔ပါ။
 
ပစၥည္းေရာင္းရၿပီးရင္လည္း ေငြေစာင့္ေနရတတ္တာမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ႀကီးမွ နားလည္တာ။
၇တန္း-၈တန္းအရြယ္မွာ အေမေရာဂါစျဖစ္တာသိရေတာ့ ငါတို႕ကို ထားခဲ့ေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ ေဆာက္တည္ရာမရခဲ့ပါဘူး။
 
သားအိမ္ကင္ဆာ.......ကုလို႕ ေပ်ာက္ၿပီးျပန္ေတာ့.......ဆီးအိမ္မွာ ေက်ာက္တည္ျပန္ၿပီတဲ့။
 
လက္၀တ္ရတနာေတြ သမီးတို႕ မ၀တ္ရလည္း ကိစၥမရွိပါဘူး အေမ.........
 
အေမ့အသက္ေလာက္ ဘယ္ဟာက အဖိုးထိုက္တန္စရာရွိမွာလဲ။ဒါေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး အေမ့ကို ေဆးကုခဲ့ရတာေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာမရွိပါဘူး။သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကတယ္။နင့္နာမည္ ၀ိုင္းခ်စ္ ဆိုတာ M.I.T ေရာက္မွ ဒီနာမည္တြင္တာလားတဲ့။
 
မဟုတ္ပါဘူးဟ ငါ့အေမေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ပါ လို႕ အၿမဲတမ္း ၾကြားေျပာေလးေျပာခဲ့ရတာေပါ့။အေမ ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ပဲ ေခၚၾကတာ မ်ားတယ္ေနာ္။မွတ္မွတ္ရရဆိုလုိ႕ M.I.T 2nd Batch က မမိုးနီ တစ္ေယာက္ပဲ ေခၚတာ ျမသီတာ တဲ့။
6ႏွစ္တက္ရမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ကို ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ 1991 မွ ဘြဲ႕ရ 2001 အထိ(ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္နဲ႕)ဆယ္ႏွစ္ သက္တမ္းေလာက္ တကၠသိုလ္တက္ခဲ့ရတာ အေမသာ အားမေပးခဲ့ရင္ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ဘယ္ရွိမွာလဲ။

အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူသမီးေထြးကို ထမင္းစားမေကာင္းမွာစိုးလို႕ ဆိုၿပီး တစ္လႏွစ္ခါေလာက္ ဟင္းမ်ိဳးစံုလုပ္၊ပါဆယ္ထုပ္နဲ႕ ပို႕ေပးခဲ့တာ အေမ့လက္ရာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ ေ၀မွ်လို႕စားခဲ့ပါတယ္။
သမီးအေပၚမွာ အမ်ားႀကီးေက်းဇူးႀကီးခဲ့တဲ့ အေမ............

သမီး၀ါသနာပါတာ Architecture ။အေမက သူနားလည္သလို ေျပာတာ ဦးထုပ္အ၀ါေတြေဆာင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အရာရွိႀကီး
ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့ေလ။အေမ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အတြက္ေကာ ေနာက္ၿပီး ၀ါသနာပါေသာ္လည္း စရိတ္စကႀကီးလွတဲ့ Architecture သမီး မေရြးခဲ့ပါဘူး။သမီးအတြက္နဲ႕ ၀န္ပိုေတြ ပိေနမွာ စိုးလို႕ပါ။
 
ဒါေပမယ့္လည္း အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာရွိႀကီး မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ေရာ အေမသိပ္ၿပီး သေဘာမက်တဲ့ သမက္ေလာင္းကိုေရြးခ်ယ္မိခဲ့တဲ့ သမီးရဲ့ အျပစ္ေတြကို အေမ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္။

အဂၤလိပ္ေဆးနံ႕နဲ႕ ဗမာလိမ္းေဆးနံ႕ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာ ခေလးဘ၀ကစၿပီး အိမ္ေထာင္မက်ခင္အထိ
အေမ့ေက်ာကို ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ၿပီး အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အရသာမ်ိဳး ဒီတစ္သက္မွာ သမီးမရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

(26.3.2001)မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးၿပီး လူႀကီးမိဘေတြ ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ အေမ မ်က္ရည္က်ေနပါၿပီ။
ေခါင္းမေမာ့ရဲခဲ့ပါဘူး အေမ။အေမ သမီးအတြက္နဲ႕ မ်က္ရည္က်ေနရၿပီေနာ္။အေမ့ စိတ္ထဲမွာ သမီးထက္ အသက္(12)ႏွစ္ႀကီးတာ၊
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမတူတာ(သြားဆရာ၀န္ နဲ႕အင္ဂ်င္နီယာ)၊စကားကို ေရလည္ပတ္ေစ့ မေျပာတတ္တဲ့ အေမ့သားမက္ေလာင္းကိုၾကည့္ၿပီး လုိအပ္ခ်က္ေတြမ်ားေနမွာပါ။သူေဌးသားကို ယူရင္ အေမ့ သမီးကို ႏွိမ္လိမ့္မယ္ အေမ။မမႀကီးက ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါသြားရၿပီေကာ။ အေမေနမေကာင္းတဲ့အခါတိုင္းမွာ သမီးက အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါရေစ။

အေမ မငိုပါနဲ႕ သမီးအတတ္ႏိုင္ဆံုးေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနထိုင္သြားပါ့မယ္။ယံုၾကည္ေပးပါ လို႕ စိတ္ထဲမွာ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။သူလည္းပဲ သမီးကို ဘ၀ၾကင္ေဖာ္လိုတစ္မိ်ဳး၊ညီမေလးလိုတစ္မ်ိဳး ေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္။ကုသိုလ္ေတြလည္းတတ္ႏိုင္သမွ် အတူတူလုပ္ေနၾကပါတယ္ အေမ။

Architect သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတို႕အျမင္နဲ႕ သိပ္သေဘာက်မွာ မဟုတ္ေသာ္လည္း သမီးတို႕ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေဆာက္ခဲ့တဲ့ေနေပ်ာ္တဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္လုပ္လို႕ ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။
အေမ စိတ္ေအးပါေတာ့..........။

စာဖတ္တာနဲ႕အိမ္မႈကိစၥ၀ါသနာပါတာ၊ဇာထိုးပန္းထိုးနဲ႕ စက္ခ်ဳပ္တာ၊သူတစ္ပါးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးခ်င္တာ၊
စပယ္ပန္း၊ျမတ္ေလးပန္း၊ႏွင္းဆီပန္းကစၿပီး ပန္းေလးေတြကို ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ ႏူးည့ံတဲ့ စိတ္ထားေလးေတြ အေမ့ဆီကေန သမီးအေမြရခဲ့တာပါ။ေက်းဇူးအတင္ရဆံုးကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာပါပဲ။

သမီးသားေလး ေမြးလာေတာ့ ခေလးအိပ္ေနလည္းပဲ ေပြ႕ထားရင္းနဲ႕ တစိမ့္စိမ့္ ငံု႕ၾကည္ေနမိတယ္အေမ။ 
ခေလးအေဖက ေအာက္မွာ ခ်သိပ္လိုက္ပါေတာ့ လက္လည္းေညာင္း၊ဇက္လည္းေညာင္းလိမ့္မယ္တဲ့။ 
သမီး စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာက
 ေအာ္...ငါတို႕အေမ ငါတို႕ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္ရွာလိမ့္မလဲ၊ဒီလိုေျခဖ၀ါးေသးေသးေလးေတြက စၿပီး ငါတို႕ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္စလံုးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းရွာမလဲလို႔ပါ။ကိုယ္တိုင္သားသမီးရလာမွ မိဘေက်းဇူး နဲ႕ မိဘေမတၱာကို ပိုၿပီးနားလည္ လာခဲ့ရပါတယ္ အေမ။

အေမက ကၽြန္မသမီးက အင္ဂ်င္နီယာေလ မၾကာခဏေျပာတတ္ေတာ့ အေမကလည္း ဒါႀကီးပဲ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။အေမ့ဟာ
ၾကြားသလိုမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနၿပီလို႕ သမီးေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။သားသားေလး သူငယ္တန္းစာေမးပြဲ ပထမပတ္မွာ အဆင့္ထြက္လာေတာ့(1)တဲ့ သမီးမွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။အခုမွ ဗ်ည္းအကၡရာ(၀လံုး၊ကႀကီး၊ခေခြး)ေလးေရးရတာကို ငါ့သားေလးေတာ္လိုက္တာဆိုတဲ့ ခံစားမႈ။
 
သမီးအေမတို႕ အဘတို႕ ခံစားမႈကို နားလည္ပါၿပီ။မိဘတိုင္း မိဘတိုင္းဟာ ဒီလိုပါပဲလား။
သားသားမီးဖြားၿပီး မၾကာခင္ အေမ အသည္းေျခာက္ေရာဂါ စျဖစ္တာပဲေနာ္။ဆရာ၀န္ေတြက အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္း ေခၚေျပာေတာ့ ဘယ္ေလာက္အထိခံစားခဲ့ရတာလဲ..........ကုလို႕မလြယ္တဲ့ေရာဂါတဲ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြ အျပဳစုေကာင္းလို႕ဆိုၿပီး အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ခ်ီးမြမ္းခဲ့ရတဲ့အထိ သမီးတို႕နဲ႕ အတူတူ (6)ႏွစ္ေက်ာ္ေနသြားေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးပါအေမ။

အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္နဲ႕ ရတဲ့ပိုက္ဆံ အေမတို႕ဆီ ေျပးၿပီး လာကန္ေတာ့ခဲ့ရတာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။အေမမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳး သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။အေမဆံုးခါနီး သမီး အေမ့လက္ကို ကိုင္ထားေပးစမ္းပါ တဲ့။သမီးက ၾကည့္စမ္း အေမ့လက္ကေလး ေတြဟာေလ ႏူးညံ့ေနတာပဲ သူေဌးလက္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ၊သမီး လက္ေတြကေတာ့ အိမ္မႈကိစၥ လုပ္ရလြန္းလို႕ ၾကမ္းေနပါၿပီ လို႕ ခ်စ္စႏိုးစေတာ့ ညည္းကေလ စကားမ်ားလိုက္တာေအ။ကိုင္သာ ကိုင္ထားစမ္းပါတဲ့။
အေမ့ လက္ကေလးေတြဟာ တကယ့္ကို ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေနလိုက္တာ ၀ါဂြမ္းေလးလိုပါပဲ။ခံစားမိတာကေတာ့ တို႕ေမေမ အားေလွ်ာ့ေနပါၿပီ။ငါးရက္ေလာက္ေနရင္ သမီးတို႕ကို ခြဲသြားမယ္မွန္းမွ မသိတာ။ဒီလိုမွန္းသာသိခဲ့ရင္ သမီး မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားမိ မွာပါ။အေမ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနရွာမလဲ....................။

(19.1.2009)ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ အေမ့ခမ်ာ ေသမင္းနဲ႕ စစ္ထိုးေနရပါၿပီ။ကိုယ္တိုင္၀င္ၿပီး ခံစားေပးလို႕ရရင္ ခံစားေပးခ်င္လိုက္တာ အေမရယ္။ဘ၀ဆက္တိုင္း နာတာရွည္ ေရာဂါမ်ိဳးနဲ႕ ကင္းေ၀းပါေစေတာ့လို႕လည္း ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။သမီးရဲ႕ သရဏဂံုကို ပါဠိနဲ႕အနက္ ရြတ္ဆိုသံမ်ား အသိေပးတရားစကားမ်ား
နားေထာင္ရင္းနဲ႕ ည ရွစ္နာရီတိတိမွာ အေမၿငိမ္သက္သြားပါၿပီ။

လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တာ.........
ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ ဆံုးသြားတာ သမီးတစ္သက္ စိတ္ထိခိုက္ရဆံုးပါပဲ။
ဟုတ္တိပတ္တိနဲ႕ တရားစကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္လည္း ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ အေမ။

အေမ့ ရုပ္ကလာပ္ကို ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စံုမ်ားနဲ႕ ေ၀ေ၀ဆာဆာ
ေနာက္ဆံုးပူေဇာ္ခဲ့ပါတယ္။

ေကာင္းမြန္စြာမီးသၿဂၤဳလ္ၿပီးတဲ့ အေမ့ရဲ႕ အရိုးျပာအိုးကို အေမတို႕ဇာတိေျမ မိုးမိတ္ကို သယ္သြားၿပီး ႏွာေမာင္းေခ်ာင္းမွာ သြားေမွ်ာခဲ့ၾကပါတယ္။မိုးကုတ္-မိုးမိတ္မွ သံဃာအပါး(80)ခန္႕ကို သကၤန္း၊န၀ကမၼနဲ႕ လွဴဖြယ္ပစၥည္းအစံုကို အေမ့အတြက္ ရည္စူးလို႕ လွဴဒါန္း-အမွ်အတန္းေ၀ခဲ့ၾကပါတယ္ အေမ။

အရုိးျပာအိုး ေမွ်ာတဲ့ေန႕က အဘဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ထိခိုက္ေနလဲဆိုတာၾကည့္ရင္းနဲ႕ ငါတို႕မွာ မိဘႏွစ္ပါး မစံုေတာ့ဘူး၊
အဘကို ပိုဂရုစိုက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတ့ဲ အသိေတြလည္း ၀င္မိပါတယ္။အဘဟာ ပန္းေရာင္ ဖဲပု၀ါေလးနဲ႕ ထုပ္ထားတဲ့ အေမ့ရဲ႕ အရိုး
ျပာအိုးေလး ႏွာေမာင္းေခ်ာင္းထဲ တလွိမ့္လွိမ့္ ေမွ်ာသြားတာကို ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ 

အဘ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ......အေမဟာသူနဲ႕အတူတူ အေကာင္းအဆိုးေလာကဓံအမိ်ဳးမ်ိဳးကုိ (45)ႏွစ္ေက်ာ္ေအာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတာ။သူ႕ဇနီးသည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ေခ်ာင္းစပ္ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္လို႕ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနပါတယ္။အေမ ဆံုးၿပီး သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ မိုးကုတ္မွာ အခ်ိန္အခါမဟုတ္
ေလေတြတိုက္ၿပီး မိုးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းရြာပါတယ္။

အိပ္ယာထဲကေန ငါ့အေမ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနပါလိမ့္ ၊မိုးလံုတဲ့ေနရာ၊ေလကြယ္တဲ့ေနရာမွာမွ ရွိရဲ႕လား ဆိုတဲ့ အေတြးတစ္စ ဆြဲထုတ္မိလိုက္တာ မိုးသာစင္စင္လင္းသြားတယ္။လံုး၀ အိပ္လို႕ မရေတာ့ပါဘူး၊အလြမ္းေပၚ အပူဆင့္ခဲ့ရပါတယ္ အေမ။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ငါတို႕ အေမဟာ စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္။ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္။ေလာကဓံ
မိ်ဳးစံုနဲ႕ႏွစ္(20)ေက်ာ္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာေတြကို စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာစြာနဲ႕ သီးခံႏိုင္ခဲ့တယ္။တရားဘာ၀နာမ်ားကို ႏွစ္ရွည္လမ်ားအားထုတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႕ အေမေကာင္းရာမြန္ရာမွာ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ရင္းနဲ႕ သမီးတို႕တေတြ ေျဖဆည္ၿပီးေနေနၾကပါတယ္။

လစဥ္လတိုင္းမွာ အေမဆံုးတဲ့ေန႕ေရာက္တိုင္း ဆြမ္းေလာင္းမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းလည္း သမီးျပဳလုပ္သမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို အေမ့ကို အထူးအားျဖင့္ အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။
ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေန သာဓုေခၚၿပီး နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားႏုိင္ပါေစလို႕ သမီးတို႕ သားသမီးတစ္ေတြ

အၿမဲ ဆုေတာင္းေနၾကပါတယ္ အေမ.............................။

(19.1.2009)ေန႕တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မိခင္ႀကီး ေဒၚခင္ျမညြန္႕အား ရည္စူးၿပီး ႏွလံုးသားႏွင့္ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။



ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္.. ဒီအခုပို႔စ္ေလးဟာ စိုင္းစိုင္းရဲ့ အမတစ္ေယာက္ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္. အဲ့ဒီအတြက္ ကူးယူေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုရင္ စိုင္းစိုင္းကို ၾကိဳတင္ျပီး အသိေပးေစလိုပါတယ္. အမရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ခြင့္ျပဳေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္