ဒီပို႔စ္ကို တင္ရင္ေကာင္းမလား မတင္ဘဲေနရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရတာ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းစားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း တင္လိုက္မယ္ကြာလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆနာေတြကို
ေနာက္မွ ရွင္းလည္းရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မေျပာမျဖစ္လို႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့သူေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ တျခားသူေတြထက္ သူငယ္ခ်င္းပိုမ်ားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဂ်ဴနီယာတန္းေတြကေန စီနီယာေတြထိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သိပါတယ္။ ေမဂ်ာတူတာေရာ မတူတာေရာေပါ့။ ထိုနည္းတူပဲ တစ္ႏွစ္တည္းသမားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လည္း ခင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုလူ႔ကိုေတာ့ ဟိုဟာမို႔လို႔ ဒီလူကေတာ့ ဒီဟာမို႔လို႔ဆိုျပီး မေခၚမေျပာခဲ့တာေတြ မရွိပါဘူး။ မၾကိဳက္ဘူးေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ အခင္အမင္ မပ်က္ေအာင္ ေရလိုက္ ငါးလိုက္ေနေပးပါတယ္။ လံုးဝ မေျပာခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳး စိတ္တိုေနတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဒဲ့ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ေရွာင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။
ေက်ာင္းမွာတုန္းကတည္းကစလို႔ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခဏခဏ ၾကံဳရတဲ့ကိစၥတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္ဖြင့္တာကို နားေထာင္ေပးရတာပါပဲ။ ဂ်ဴနီယာေတြကေန တစ္ႏွစ္တည္းသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြက ရင္ဖြင့္စရာ ရွိရင္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္လာသလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ နားေထာင္ေပးရတယ္။ စကားလိုက္ေထာက္ေပးရတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့လို႔ ေထာက္ခံေပးရတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အပန္းမၾကီးပါဘူး။ သူတို႔စိတ္သက္သာရာ ရတာပဲ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ဘာလုပ္ပါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီးဆိုျပီးေတာ့ အၾကံေကာင္းေကာင္းမေပးတတ္ပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့။ (သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ဆိုတာကလဲ သူမ်ားေတြနဲ႔ စာရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သာ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ၾကားထဲမွာ common friend ျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္ )
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ နယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ လာၾကတယ္။ ေကတီဗီ ဘီယာဆိုင္ သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ပို႔ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္္မွာ အိမ္ကဖုန္း ဒါမွ မဟုတ္ ရည္းစားဆီက ဖုန္းလာရင္ စိုင္းစိုင္းနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ဆိုတဲ့စကား အျမဲေျပာၾကတယ္။ အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားေရာလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ (မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ ရည္းစားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိၾကပါတယ္။ )
အိုေက အဲ့ဒါေတြက အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ရင္ဖြင့္ဖူးၾကတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာတယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမြးခ်င္းဘယ္ႏွေယာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒါကိုလဲ လံုေလာက္ျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့တျခား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြကို သူတို႔ကို ရင္မဖြင့္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္လ ဝင္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါေတြကို သူတို႔ကို တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ သိစရာမလိုဘူးထင္လို႔။ အဲ့ဒီကိစၥေတြမွာ ျပႆနာျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္နည္း ကၽြန္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းတယ္။ ရွင္းလို႔မရရင္ လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ အေျခအေနျငိမ္သြားရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနတာပဲ ဟုတ္?
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးတဲ့အခါ ေရးတယ္။ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ ေလွ်ာက္ျခစ္ရင္လည္း ျခစ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကို ခဏ ထြက္ေပါက္ ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္ခုပဲ ေတြးတယ္။ ဒီကိစၥက အခုသာ ျပႆနာၾကီးျဖစ္ေနတာ.. ေနာက္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္လမွာ ဟာသျဖစ္သြားမွာပဲ ဆိုျပီးေတာ့။
အဲ့ဒီေတာ့ ေမးတဲ့လူေတြက ေမးလာတယ္။ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားတာေတြက မင္းရဲ့ တကယ့္ ခံစားခ်က္ေတြလားတဲ့။ အမွန္တစ္ဝက္ အမွားတစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရမယ္။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေတြက အမွန္ေတြပါ။ တခ်ိဳ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ဥပမာ ငါးေထာင္တန္ဖုန္္းကိစၥ အဲ့ဒါေတြကလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးထားတာေတြက ေရာေနတယ္လို႔
ေျပာလို႔ရတယ္။
အေရွ႔မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက လာလာရင္ဖြင့္ေနတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ့ ခံစားခ်က္အျဖစ္ေျပာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္သာဆို ဒီလို ဒီလို ဆိုျပီး ေရးထားတာေတြ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေျပာသမွ်ကို လည္း တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ
ေရးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ေတာ္ေတာ္နီးစပ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ထင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ထင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အမွန္တစ္ဝက္ အမွားတစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာလက္စနဲ႔ဆက္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေမးတဲ့အခါတိုင္းမွာ
ေျဖႏိုင္တာကိုပဲ ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေျဖခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာ့ မေျဖပါဘူး။ စိတ္ဆိုးလဲ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္မွာ လစာဘယ္ေလာက္ရလဲ ေမးတာ မၾကိဳက္သလို သူမ်ားကိုလဲ မေမးတတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါေစ မေမးဘူး။ လာေမးရင္လဲ မေျဖပါဘူး။ ရိုင္းတယ္လို႔ထင္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ Relationship အေျခအေနကို ေမးတာကိုလဲ မၾကိဳက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖခ်င္တာကို မေျဖတာ ကၽြန္ေတာ့္အပိုင္းပါ။ စိတ္ဆိုးခ်င္လဲ ဆိုးပါ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔က ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ဒီစာကို ေရးတာက စိတ္တိုလို႔ ေရးတာလဲ မဟုတ္ ေျဖရွင္းခ်င္လို႔ေရးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ နည္းနည္းေလး သိေစခ်င္လို႔ပါ။ သိတဲ့သူေတြကလဲ သိပါတယ္။ စိတ္ဆိုးခ်င္လဲ ဆိုးၾကပါ။ စိုင္းစိုင္းက အဲ့ဒါကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လက္ခံပါတယ္။ မဆိုးပါနဲ႔ဆိုျပီးေတာ့လဲ မေျပာဘူး။ စိတ္ဆိုးေျပေအာင္လဲ လိုက္မေခ်ာ့တတ္ပါဘူး။ ဟီး...
