ဖုန္းအိပ္မက္

ဒီေန႔ အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုတယ္။ အတူတူ ငွားေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာ။ ခါတိုင္းရက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာရွိေနတာမ်ားတယ္။ တစ္ေယာက္က သူ႔အလုပ္နဲ႔နီးတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူ႔ညီဝမ္းကြဲဆီမွာရွိေနတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့က အိမ္ငွားေနတာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ေန႔ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက တျခား။

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ဆံုေနလို႔ စကားေတြ ေျပာျဖစ္မယ္လို႔ထင္ရင္ေတာ့ မွားျပီ။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႔ ဝရန္တာမွာ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ အလုပ္က ဖုန္းလာလို႔ ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကက်ေတာ့ အိမ္အလယ္ခန္းမွာ ဒီစာကို ေရးေနတယ္။ လူေလး သံုးေယာက္ရွိတာ ႏွစ္ေယာက္က ဖုန္းေျပာေနၾကတယ္ေလ။ အင္း .. ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ဒီမွာ စပါတယ္။



ဖုန္း။ လက္ကိုင္ဖုန္း။ တစ္ေနရာစီမွာ ရွိေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကားခံ ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခု။ ဒီပစၥည္းက ဇိမ္ခံပစၥည္း တစ္ခု မဟုတ္သလို ၾကြားဝါစရာ ပစၥည္းတစ္ခုလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဖုန္းရဲ့ အဓိက လုပ္ငန္းေဆာင္တာက ၾကားခံ မီဒီယာ တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ဖုန္းရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ စီးဆင္းမႈေတြ ျမန္ဆန္ေခ်ာေမြ႔ျပီး အဆင္ေျပတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ သြားစရာမလိုဘဲ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖုန္းနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းလို႔ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဖုန္းဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္မဟုတ္ခဲ့ဘူးပဲ။

ဖုန္းကိုင္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားဆိုတာ သတ္သတ္ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေစ်းက ၾကီးတာကိုး။ သိန္းေလးဆယ္ ငါးဆယ္ေလာက္အထိ ေပးရတဲ့ ဖုန္းဆိုတာ အေျခခံလူတန္းစား မေျပာနဲ႔ လူလတ္တန္းစားေတြေတာင္ မမွန္းႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၅ သိန္း ျဖစ္လာေတာ့လဲ စိုင္းစိုင္းအတြက္ ဖုန္းဆိုတာက ေဝးေနတုန္းပါပဲ။ ေနာက္ ၅ သိန္းျဖစ္သြားေတာ့လဲ စိုင္းစိုင္းကေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ စိုင္းစိုင္းရတဲ့လခကို မူးစု မတ္စု စုျပီး ဝယ္ဖို႔လဲ စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။ တျခား အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ ဖုန္းတစ္လံုး ဘာမွ မေပးရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီငါးသိန္းကို ဖုန္းဝယ္ မသံုးခ်င္ခဲ့ဘူး။ မရွိတာလဲ ပါပါတယ္ေလ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက တန္ဖိုးနည္းဖုန္းေတြ ( ႏွစ္သိန္းခြဲ သို႔မဟုတ္ သံုးသိန္း) ခ်ေပးမယ္၊ သန္းသံုးဆယ္ စီမံကိန္းလုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ စိုင္းစိုင္းေတြးမိပါတယ္။ အဲ့ဒါက တန္ဖိုးနည္းဖုန္းတဲ့လား။ ႏွစ္သိန္းခြဲ ဆိုတဲ့ပမာဏကို မတတ္ႏိုင္တဲ့အထဲမွာ စိုင္းစိုင္းပါေနတုန္းပဲ။ စိုင္းစိုင္းတင္မကဘူး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ လူ အမ်ားစုက အဲ့ဒီပမာဏကို မတတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ဒီတန္ဖိုးနည္းဖုန္း စီမံကိန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္ေတာ့မွာပဲ ဝက္ဝက္ကြဲလို႔ စိုင္းစိုင္း ေတြးမိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ တန္ဖိုးနည္းလဲ ဆိုေသးရဲ့ လူအမ်ားစု မတတ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းၾကီးနဲ႔။ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ The Voice Weekly Journal Vol.7 / No. 51 မွာ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ဂ်ီအက္စ္အမ္ သန္းသံုးဆယ္ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းကို အျခားေသာ စီမံကိန္းပံုစံႏွစ္ခုနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ျပထားတာကို စိုင္းစိုင္း ဖတ္မိေတာ့ ကြဲပဟ လို႔ တြက္မိတယ္။ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ သန္းသံုးဆယ္စီမံကိန္းကို သူက Master Plan မရွိဘူးလို႔ ဒဲ့ဆိုထားသကိုး။ ျပီးေတာ့ လတ္တေလာလိုအပ္သက္သက္ကိုပဲ ကြက္ျပီး ေျဖရွင္းထားတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ အဲ့ဒီစကားေနာက္မွာ အဓိပၸါယ္ အမ်ားၾကီးပါမယ္လို႔ စိုင္းစိုင္းထင္တယ္။ ဖုန္းလိုအပ္ခ်က္ကို ေျပာတာလား တျခား လိုအပ္ခ်က္ကို ေျပာတာလား စဥ္းစားၾကည့္ပါေလ။ ေစ့ေစ့ေတြးေတာ့ ေရးေရးေလးေပၚသတဲ့။ အဲ့ဒီသတင္းက သိပ္ျပီးေတာ့ လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ သတိထားမိသြားတာေပါ့။

ေနာက္ ဇန္နဝါရီလ သံုးရက္ေန႔က Park Royal မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သီတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ အျပီးမွာေတာ့ Facebook မွာ သတင္းေတြ ပလူပ်ံတက္လာပါေတာ့တယ္။ ေရႊျပည္တံခြန္ဆိုတဲ့ ကုမၼဏီက ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ရက္တစ္ခု တည္ေထာင္ျပီး 3G UMTS ဆင္းမ္ကတ္တစ္ခုကို   ေငြက်ပ္ငါးေထာင္နဲ့    ေရာင္းခ်ေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေခၚဆိုခ ၂၅၊ ၃၀ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြက လူတိုင္း ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက အဲ့ဒီကိစၥဟာ နည္းပညာအရေရာ ဥပေဒအရပါ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ လူေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ေမွးမွိန္သလိုျဖစ္သြားေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းမယ္ကြာဆိုတဲ့ အေတြးကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိေနတုန္း။

ေနာက္တစ္ရက္က်ျပန္ေတာ့ ေရႊျပည္တံခြန္က ဒီကိစၥကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားမယ္ဆိုျပီး Traders Hotel မွာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲထပ္လုပ္ေတာ့ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းေတာ့ စျပီလို႔ ေတြးမိတယ္။

မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေျပာတဲ့လူနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သူ ဘယ္သူႏိုင္မလဲ စိုင္းစိုင္းစိတ္ဝင္စားပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေရႊျပည္တံခြန္က ထုတ္ျပန္သြားတဲ့ သတင္းကို စိုင္းစိုင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို သေဘာက်လို႔ သိမ္းထားတယ္။ အမွတ္စဥ္ ၂ မွာေျပာသြားတဲ့အခ်က္ကို သေဘာက်လြန္းလို႔ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက လူၾကီးမင္းမ်ားက တည္ဆဲဥပေဒအရ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုျပီး ျငင္းထားတဲ့အခ်က္ကို သူက ၂၀၀၈ ခု ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ျပန္ကိုးကားျပီး ႏွက္လိုက္တာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွ လူၾကီးမင္းမ်ားမွာ မဟာအရွက္ေတာ္ ျဗန္းျဗန္းကြဲေတာ္မူတာေပါ့ဗ်ာ။ တိုင္းျပည္မွာ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ရာထူးေတြကို ရယူထားျပီးကာမွ အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့ ဥပေဒကို ျပင္ဖို႔မၾကိဳးစားဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဖင္ပိတ္ျငင္းေတာ္မူတာကိုးေနာ့။

အဲ့ဒီသတင္းထြက္ျပီး ေနာက္ေန႔ေတြလဲက်ေရာ စိုင္းစိုင္းသိရသေလာက္ကေတာ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွ လူၾကီးမင္းမ်ား ပ်ားတုပ္တယ္ဆိုပါေကာလား။ ညလံုးေပါက္ အစည္းအေဝးထိုင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးတယ္ အတိအက် မသိရေပမယ့္ ေရႊျပည္တံခြန္အတြက္ေတာ့ သတင္းေကာင္းဟုတ္ဟန္မတူဘူး။

ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲေလ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ Street View ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒကို ျပန္ျပင္ျပီး ေရးဆြဲေနပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေရးဆြဲအျပီးမွာေတာ့ Second Mobile Operator အေနနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ကုမၼဏီေတြထဲက ေရႊျပည္တံခြန္ထက္ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးခိုင္မာျပီး Sim Card အလကား ေပးဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၼဏီသံုးခုကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳသြားမယ္လို့ ဆိုထားပါေရာလား။

စိုင္းစိုင္းအေနနဲ႔ ဝမ္းသာရမွာလား ဝမ္းနည္းရမွာလားကို မသိေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီဆက္သြယ္ေရး ဥပေဒက ဘယ္ေတာ့မွ ေရးလို႔ ျပီးမွာလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူးေလ။ ဘယ္ပညာရွင္ေတြဆီက အၾကံဥာဏ္ကိုယူျပီး ဥပေဒကို ေရးဆြဲမွာလဲ။

နည္းပညာပိုင္းတင္မကေတာ့ဘူးေလ ခုဒီအပိုင္းက။ စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြဆီက အၾကံဥာဏ္ကိုလဲ ယူရမွာပဲ။ အဲ့ဒါေတြကိုလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မသိရပါလား။ ရင္ေလးပါတယ္။ ေလးတာမွ ပိႆာခ်ိန္ တစ္ရာေလာက္ ရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲကို ရင္မွာဆြဲထားသလိုကို ေလးတာပါခင္ဗ်။ လြန္တယ္ မထင္ၾကပါနဲ့ေနာ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိမွ ျပည္သူေတြအတြက္ တကယ္ လုပ္မလုပ္ သိရမယ့္ကိစၥကို အဲ့လို မူလက်ီလုပ္ျပီး ေနေနလို႔ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက ျပည္သူ႔ေမတၱာကို ဆက္လက္ျပီး ခံယူေနရမွာ အေသအခ်ာပါ။

Sim Card အလကားသာ ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းသာမိမွာပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္ တိတိက်က်ေလးသိရရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမွာေပါ့ေလ။ ေရႊျပည္တံခြန္က ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကိုေတာ့ သေဘာက်လို႔ မဆံုးပါ။ ျပည္သူေတြကို ၅၀၀၀ တန္ဖုန္းကိုင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဟာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးရဲ့ ျပည္သူေတြအေပၚ ထားတဲ့ ေစတနာအေပၚမူတည္ပါတယ္တဲ့။ ေစတနာ ထားမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း……..။